در مسایل تصمیم گیری دنیای واقعی از جمله برنامه‏ریزی خطی، اغلب اوقات با مسایلی روبرو می‏شویم که در آن‏ها کمیت‏ها نمی‏توانند توسط اعداد قطعی بیان شوند، بلکه ترجیحاً به صورت مبهم یا به عبارت بهتر به شکل نادقیق توصیف‏ می‏شوند. نظریه‏ مجموعه‏ها‏ی فازی که توسط پروفسور لطفی زاده مطرح شد، چارچوب مناسبی برای تشریح موقعیت‏هایی شامل این‏گونه مسایل فراهم کرد. در نظریه‏ مجموعه‏های فازی، اشیاء بر حسب یک درجه بین [0,1] به مجموعه تعلق دارند. این درجه‏ تعلق به عنوان درجه‏ عضویت شناخته می‏شود. نظریه مجموعه فازی بیان می کند که استفاده از این درجه عضویت نسبت به تنها تقسیم اشیا به طور دوبخشی، مانند آنچه در نظریه مجموعه کلاسیک است، سودمندتر است. در اغلب مسایلی که برنامه ریزی خطی می تواند به کار، برده شود، تصمیم گیرنده بیان نامساوی ها و ضرایب استفاده شده در تابع هدف و قیدها را به وسیله عبارات مبهم در نظر می-گیرد. برنامه ریزی خطی فازی، بر مبنای نظریه مجموعه فازی، برای مدل سازی و حل اینگونه مسایل ایجاد شده است. در این مطالعه، روش های حل معرفی شده در ادبیات مربوط به مدل های برنامه ریزی خطی فازی مورد بررسی قرار می گیرند و در ادامه به بررسی و تحلیل روش پیشنهادی زیمرمن می پردازیم.