با توسعه نانوتکنولوژی، تکنولوژی غشایی نیز در سال های اخیر دستخوش تحولاتی شده است که تولید غشاهای نانوکامپوزیت پلیمری، از جمله آن ها می باشد. از اثرات تولید این غشاها می توان به افزایش تراوایی و گزینش پذیری، افزایش مقاومت شیمیایی و حرارتی، افزایش مقاومت در برابر نرم شدن و همچنین کاهش مصرف انرژی در فرایندهای جداسازی غشایی اشاره کرد. بنابراین با توجه به ویژگی هایی که غشاهای مذکور دارند، می توانند در آینده جایگزین مناسبی برای غشاهای موجود باشند. در این پروژه ابتدا به معرفی غشاهای نانوکامپوزیت پلیمری، نحوه ساخت و مدل-سازی آن ها اشاره شده است، و در انتها، توانایی مدل های کلاسیک برای پیش بینی ضریب نفوذ غشاهای نانوکامپوزیت مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج نشان می دهد که با برخی اصلاحات بر روی مدل های کلاسیک، می توان از نتایج آن ها به خوبی برای این منظور استفاده کرد. در نهایت پیشنهاد می شود که از شبیه سازی مولکولی نیز برای پیش بینی خواص تراوایی غشاهای نانوکامپوزیت استفاده شود.