طنز یکی از انواع ادبی است که نویسنده در آن خطاها و حماقت های موجود در جامعه را با لطافتی خام وصف می کند و از آنها انتقاد می کند. طنز از استاندارد ها و ایده آل ها و حقانیت و اخلاق دفاع می کند. طنز نوعی از اعتراض است که حول مسائل و تغییرات اجتماعی می گردد و بدی های جامعه را تمسخر می کند و قصد اصلاح آنها را دارد. طنزپرداز برای این که مخاطب را تحت تاثیر قرار داده و او را بخنداند و در عین حال با آشنا کردن ذهن مخاطب نسبت به بدی ها، باعث اصلاح بدی ها شود، از ابزارها ( لطایف الحیل) و قالب های گوناگونی استفاده می کند. طنزپردازان به وسیله به کاربردن ابزارها و قالب های مختلف، باعث ایجاد لطافت و تاثیرگذاری در کلام خود می شوند. اگر ابزارها و قالب ها از کلام طنزآمیز حذف شود، چیزی که باقی می ماند کلامی است با نهایت تندی و صراحت که نه تنها از لطافت بی بهره است بلکه باعث ملالت و ناراحتی و حتی عدم تاثیر در مخاطب می شود و به جای اصلاح به تخریب می پردازد. این پایان نامه بر این است که ابزارها ( لطایف الحیل) و قالبهای مورد استفاده طنزپردازان معاصر ـ از مشروطه تا اکنون (1390 ) ـ مورد بررسی قرار دهد.