خاک های موجود در جلگه ی گیلان عموماً متشکل از نهشته های نسبتاً جوان است که در طبقه ی رس های با پلاستیسیته ی بالا و پایین یا ترکیبات رس و لای طبقه بندی می شوند. این خاک ها عموماً دارای نشست پذیری قابل توجهی هستند. به دلیل تغییرات حجمی قابل توجه در رس های نرم، عموماً نتایج آزمایش تحکیم استاندارد با مشاهدات آزمایشگاهی یا صحرایی دارای تفاوت قابل ملاحظه یی است. لذا در این تحقیق سعی شده است تا با مدلسازی فیزیکی چنین خاک های رسی در آزمایشگاه به این تفاوت ها پی برد و حدود پیش بینی های تئوریک را تعیین نمود. برای این منظور یک دستگاه بزرگ مقیاس تحکیم ساخته شده است و رس های نرم در آن مدلسازی و بارگذاری گردیده اند. به صورت هم زمان آزمایش های استاندارد تحکیم نیز بر همین نمونه ها انجام شده است و نتایج حاصل از تئوری تحکیم بر اساس پارامترهای به دست آمده از آزمایش استاندارد تحکیم با نتایج آزمایش بزرگ مقیاس مقایسه شده اند. مقایسه ی این نتایج نشان دهنده ی تفاوت قابل توجه بین تئوری و آزمایش است که این تفاوت در سطوج بالاتر بارگذاری کمتر می شود و رفتار نمونه های خاک از رفتار خاک های نرم با تغییرشکل های زیاد، فاصله می گیرد.