استفاده روز افزون از سیستم های مخابرات بیسیم، نیاز به افزایش نرخ ارسال اطلاعات و کاهش پیچیدگی گیرنده ها را روز به روز مهم تر می سازد. در سال های اخیر گیرنده هایی موسوم به گیرنده های خطی برای کدگشایی کدهای زمان-مکان پیشنهاد شده اند که پیچیدگی آنها به مراتب کمتر از پیچیدگی گیرنده های بهینه می باشد. در این پایان نامه، به شرح این گیرنده ها و چگونگی به کارگیری آنها در کدگشایی کدهای زمان-مکان می پردازیم و روشهایی را برای کاهش پیچیدگی این گیرنده ها در بعضی از کدهای خاص ارایه می دهیم. همانگونه که در فسل دوم بحث خواهیم کرد، مقدار بیشینه ی نرخ ارسال کدهایی که بر اساس این نوع گیرنده ها طراحی شده اند برابر با یک است. برای افزایش نرخ ارسال کدهای زمان-مکان، مجبور به استفاده از گیرنده ی بهینه با پیچیدگی محاسباتی زیاد می شویم . در فصل سوم این پایان نامه، کدی با نرخ ارسالی برابر با دو طراحی می کنیم که پیچیدگی خطی را در گیرنده ی بهینه ی ml پیشنهاد می دهد. همچنین در فصل چهارم، به کمک کد پیشنهادی فصل سوم، برای سیستم های mimo-ofdm2 دو کد مختلف با پیچیدگی خطی در گیرنده ی بهینه ی ml پیشنهاد می دهیم.