چکیده: از جمله مسایلی که تولید کنندگان به هنگام عرضه کالای تولیدی خود به بازار با آن مواجه می شوند، تعیین طول دوره ضمانت و تعیین سیاست تعمیر-تعویض کالای برگشتی در دوره ضمانت است. ضمانت، تعهد قراردادی بین تولیدکننده ی (فروشنده) محصول صنعتی و مشتری (خریدار) است که تولید کننده تضمین می کند محصول، فعالیت مورد انتظار را در بازه زمانی معین به طور رضایت بخش انجام دهد و در صورت خرابی در این بازه زمانی مشخص شده، تعمیر یا تعویض کالا را بسته به نوع سیاست سرویس ضمانت بر عهده گیرد. چون ارایه محصول با ضمانت بدلیل هزینه های تعمیر-تعویض کالاهای برگشتی در دوره ضمانت، برای تولید کننده هزینه بر است، مصرف کننده می داند که تولید کننده بی دلیل و بدون کسب اطمینان از کیفیت و مرغوبیت کالا، محصول را طولانی مدت تضمین نمی کند، بنابراین ضمانت به طور واقع بینانه و با اطمینان نسبی بالا می تواند بیانگر کیفیت باشد و عاملی برای رقابت در بازار باشد. در شرایطی که ضمانت به عنوان ابزار بازاریابی کاربرد دارد، می تواند باعث افزایش فروش و سود تولید کننده شود، اما باتوجه به هزینه بر بودن ضمانت، تولید کننده باید بین سود حاصل و هزینه ناشی از ارایه محصول با ضمانت تعادل برقرار کند. برای محصولات تعمیرپذیر در دوره ضمانت، تولید کننده گزینه هایی جهت انتخاب درجه تعمیر دارد و باید از میان گزینه های تعویض، تعمیر حداقلی و تعمیر ناقص یکی را انتخاب کند. در تحقیق حاضر استراتژی های مختلف تعمیر-تعویض در دوره ضمانت برای کالای فروخته شده با ضمانت دو بعدی مورد بحث قرار می-گیرد. محدوده ضمانت دو بعدی به صورت مستطیلی با ابعاد سن کالا و میزان کارکرد کالا در زمان خرابی تعریف شده است که این محدوده به عنوان مثال در سیاست های سه بخشی، به سه بخش تقسیم می شود و به هر بخش نوع خاصی از تعمیر تخصیص داده خواهد شد، تعیین حدود این بخش ها به گونه ای که متوسط هزینه ضمانت برای سیاست مورد نظر حداقل شود هدف اصلی این تحقیق است. مدل کردن خرابیهای دو بعدی برای یافتن هزینه ضمانت دو بعدی، با معرفی متغیر تصادفی نرخ کارکرد و از طریق مشروط کردن به این متغیر تصادفی به روش یک بعدی انجام می شود. فاکتوری که بر اساس آن سیاست سرویس ضمانت انتخاب می شود حداقل کردن متوسط هزینه ضمانت است و از همین دیدگاه مقایسه ای بین استراتژی بیان شده در این تحقیق و استراتژی های موجود انجام شده است.