تداخل سنجی لرزه¬ای روشی است که بوسیله¬ی آن با همبستگی ردلرزه¬های موجود ناشی از چشمه¬های کنترل شده یا تصادفی، ردلرزه¬های جدیدی ساخته می¬شود. مسیر و زمان سیر ردلرزه¬ی ساخته شده از روی ردلرزه¬هایی که باهم همبسته شده-اند تعیین می¬شود. امواج شکست مرزی به گونه¬ای سیر می¬کنند که همبسته¬کردن داده¬های شکستی دو دریافت¬کننده برای هر چشمه¬ی هم امتداد با آنها پاسخ یکسانی از نظر زمانی و مسیر سیر (چنانچه چشمه¬ها در یک سوی دریافت¬کننده¬ها باشند)، ایجاد می¬کند. به این پاسخ ایجاد شده رسید شکست مجازی می¬گویند. در این پایان نامه از یکسان بودن رسیدهای شکست مجازی بین دو دریافت¬کننده برای افزایش نسبت سیگنال به نوفه داده-های شکست مرزی، استفاده شده¬است. به این ترتیب که برانبارش رسیدهای شکست مجازی تمام چشمه¬ها موجب تقویت سرموج¬ها و تضعیف نوفه¬ها می¬گردد. پس از برانبارش با انجام همامیخت بین رسید شکست مجازی و داده¬های دریافت¬کننده¬ی نزدیک به چشمه¬ها می¬توان داده¬های دریافت¬کننده¬ی دورتر را بازیابی کرد که به آن رد لرزه¬ی فوق مجازی می¬گویند. به همین دلیل تداخل سنجی بکارگرفته شده در این کار را تداخل سنجی فوق مجازی نامیده¬اند. برای بررسی هرچه بهتر تداخل سنجی فوق مجازی ابتدا این روش برروی داده¬های ساختگی با نوفه¬های همدوس و ناهمدوس اعمال شده¬است. سپس برروی داده¬های حقیقی، مولفه¬ی p و sh، بکار رفته و نسبت سیگنال به نوفه برای قبل و پس از اعمال روش نیز محاسبه گشته¬است. نتایج بدست آمده نشان می¬دهند که تداخل سنجی فوق مجازی در افزایش نسبت سیگنال به نوفه کارایی بسیار خوبی دارد و می¬تواند بعنوان یک روش برای بهبود وضوح رسیدهای اولیه مورد استفاده قرار گیرد. نسبت سیگنال به نوفه رکوردها بعد از اعمال تداخل سنجی فوق مجازی بزرگتر از یک بوده و در دریافت¬کننده¬های دورتر از چشمه¬ها این افزایش نسبت به قبل از اعمال روش، بسیار چشمگیر بوده¬است.