روایت های شفاهی به عنوان یکی از مهم ترین شاخه های ادب عامه در ادوار مختلف تاریخ فرهنگی ما نقش بسزایی داشته است. یکی از مهم ترین شاخه های این روایت ها، روایت های ملی ـ پهلوانی است که دست مایه ی بسیاری از آثار کلاسیک منظوم و منثور ما هستند. آثاری چون شاهنامه ی منثور ابومنصوری و شاهنامه ی فردوسی از گردآوری و بازآفرینی همین روایت های شفاهی به وجود آمدند. در دوران ما نیز مرحوم سید ابوالقاسم انجوی شیرازی توانسته از طریق برنامه ی فرهنگ مردم بخش زیادی از این روایت ها را گردآوری نموده و در مجموعه ی سه جلدی فردوسی نامه جاودانه کند. این روایت ها برگرفته از سینه ی پاک و پر عطوفت مردمانی است که آرمان ها و تمنیات بلند خود را در قالب این روایت ها ریختند از این رو از نظر علومی چون جامعه شناسی و مردم شناسی بسیار حائز اهمیت هستند. در این پژوهش سعی نمودیم با تطبیق و تحلیل روایت های فردوسی نامه انجوی شیرازی با شاهنامه فردوسی، به وجوه تمایز این دو روایت بپردازیم و تأثیرات شاهنامه را بر این روایت ها بیان کنیم.