چکیده: شعر غنایی فارسی با تغزل آغاز می شود و پس از آن به صورت قالبی مستقل در بر دارنده ی بسیاری از احساسات شاعران فارسی زبان، روند تکوین را طی می کند. رنگ به عنوان یکی از اساسی ترین عناصر در غزل فارسی نقش بازی می کند. در اوایل سده ی هشتم هجری، خواجو غزل پردازی موفق است که غزل عاشقانه و عارفانه را به صورت بسیار جدی دنبال می کند. در این پژوهش فراوانی و بسامد رنگ ها در غزل های خواجو براساس نظریات مربوط به رنگ بررسی شده است. این پژوهش در چهار فصل تنظیم شده است. از جمله: پیشینه ی پژوهش، سیر رنگ در زندگی بشر، بررسی رنگ در غزلیات خواجوی کرمانی و نتیجه گیری. در فصل اول ضمن تعریف کلی درباره ی رنگ و تأثیر آن بر روی روح و روان آدمی و همچنین شعر و شاعر به خواجو و غزل وی می پردازد سپس با مروری بر تحقیقات انجام شده و اهداف و روش تحقیق به پایان می رسد. فصل دوم به بررسی رنگ و بازتاب آن در زندگی بشر پرداخته که در آن ابتدا رنگ و پیشینه ی رنگ را مورد بحث قرار می گیرد و سپس از ردپای رنگ در زمینه های مختلف زندگی بشر سخن به میان می آورد ، به دسته بندی های رنگی و توضیحی اجمالی در باب هر رنگ می پردازد و هر رنگ را از چهار دیدگاه: اساطیر باستان، قرآن، عرفان و تصوف و روان شناسی مورد بررسی قرار می دهد. فصل سوم به شرح احوال خواجوی کرمانی، آثار وی، طرز شعر و غزل و صور خیال و ... می پردازد و ضمن نمایش دادن نمودارهای رنگی در غزلیات، به میزان استفاده ی خواجو از هر رنگ با توجه به اعداد و ارقام اشاره می کند و در فصل چهارم با توجه به تمام این بحث ها و بررسی ها به نتیجه گیری می پردازد. واژگان کلیدی: رنگ، خواجوی کرمانی، غزل، صور خیال، روان شناسی