ادبیات پایداری روایتگر مقاومت و ایستادگی انسان ها در طول تاریخ است. شاعران این عرصه، خود را در برابر درد و رنج اجتماع مسئول می دانند و فریاد مظلومیت و عدالت خواهی ستمدیدگان را به گوش جهانیان می رسانند و با معرّفی اسوه های مقاومت و پایداری، مردم را به ایستادگی در برابر ستم و ستمگران فرا می خوانند. در این پایان نامه، که به بررسی جلوه های ادبیات پایداری در اشعار بهجتی اردکانی (شفق) اختصاص دارد، پس از معرّفی شاعر و بیان آثار و جایگاه شاعری و فعالیت های سیاسی و مذهبی او و همچنین بحث دربار? ادبیات پایداری، سیر تحوّل و تطوّر اشعار پایداری بهجتی، بر اساس چهار دور? قبل از انقلاب، دوران انقلاب، دفاع مقدّس و پس از دفاع مقدّس، مورد بررسی قرار گرفته است، سپس قالب های شعری و مضامین پایداری که در اشعار بهجتی به کار رفته است، استخراج گردیده که علاوه بر مضامین اصلی، مضامین ضمنی ادب پایداری را نیز در بر می گیرد. بهجتی در اشعار پایداری خود، ضمن بیان ظلم و جنایت ستمگران، چهر? مردم ستمدید? ایران را به تصویر کشیده است. وی با ترسیم آیند? روشن و معرفی اسوه های مقاومت و پایداری، مردم را به قیام علیه ستم فرا خوانده است. ستایش شهیدان و جانبازان و آزادگان و ستایش آزادی و آزادگی، بخشی از درون مایه های اشعار پایداری بهجتی را تشکیل می دهد. در بخش زیبایی شناسی اشعار پایداری بهجتی، اشعار وی در سه بخش بدیع، بیان و معانی، مورد بررسی قرار گرفته است و بسامد هر صنعت و آرایه مشخّص شده است. در پایان، نگارنده به بررسی انگیزه ها و زمینه های سرایش اشعار پایداری بهجتی پرداخته است.