اضطراب زبان خارجی می¬تواند روند تقویت روانی گفتاری را کند و یا حتی متوقف کند، چرا که ممکن است زبان آموزان از ارتباطات درون کلاسی که جزء لاینفک کلاس¬های زبان خارجی است دوری کنند. هدف این تحقیق بررسی 1) عوامل ریشه¬ای اضطراب با نگاهی خاص بر اضطراب گفتاری در کلاس¬های زبان خارجی ایران و 2) میزان برانگیختگی اضطراب فعالیت¬های مختلف و شناسایی فعالیت¬هایی که بیشترین اضطراب را ایجاد می¬کنند بوده است. 216 زبان آموز از میان موسسات مختلف آموزش زبان تهران (پایتخت ایران) انتخاب شدند. ابزارهای استفاده شده در این تحقیق متشکل از پرسشنامه شامل معیار سنجش اضطراب کلاس زبان خارجی (flcas) ساخته هارویتز، هارویتز و کوپ (1986) به منظور سنجش اضطراب زبان خارجی زبان آموزان¬، و لیست فعالیت¬های گفتاری که میزان برانگیختگی اضطراب در فعالیت¬های مختلف را مورد ارزیابی قرار می¬دهد می¬باشند. بر اساس میزان اضطراب، بیست مصاحبه شونده برای مرحله کیفی تحقیق یعنی مصاحبه نیمه ساختار یافته، انتخاب شدند و روش تحلیل محتوای کیفی برای تحلیل داده¬های مصاحبه استفاده شد. نتایج نشان می¬دهد که 15 عامل بالقوه اضطراب در کلاس¬های زبان خارجی وجود دارد که عبارتند از: 1) ارزیابی منفی حاضران، 2) روش¬ و شیوه¬های تدریس، 3) روش تصحیح اشتباهات توسط مدرس، 4) نتظارات بالای مدرس، 5) تجارب گذشته، 6) مدیریت کلاس، 7) رفتارها و ویژگیهای فردی مدرس، 8) ارزیابی منفی آکادمیک، 9) شاخصه های فعالیتها، 10) سطح پایین زبان، 11) مشخصات فردی زبان آموز، 12) عقاید و باورهای مدرس، 13) ویژگیهای گروه/همکلاسی¬ها، 14) رویکرد/ادراک زبان آموز نسبت به وضعیت یادگیری و 15) مشخصات فردی زبان آموز. نتیجه تحلیل عاملی لیست فعالیت¬ها سه عامل می¬باشد: 1) فعالیت¬های جالب توجه نسبی، 2) فعالیت¬های جالب توجه طولانی و 3) فعالیت¬های جالب توجه کوتاه. تحلیل واریانس یک طرفه عوامل نشان می¬دهد که اختلاف بسیار معناداری بین ¬مولفه¬هایی که روی سه عامل ذکر شده بارگذاری شدند وجود دارد و جدول مقایسه دوگانه حاکی از آن است که اختلاف بین همه جفت ها معنادار می¬باشد. با این وجود، عامل دوم با بالاترین میانگین، به عنوان قدرتمندترین عامل برانگیختگی اضطراب شناخته شد. این حاکی از آن است که فعالیت¬هایی که زمان بیشتری می¬برند و زبان¬آموز را در معرض توجه قرار می¬دهد اضطراب بیشتری را برای زبان¬آموزان برمی¬انگیزند.