هدف از این پژوهش، معرفی، بررسی و شناخت جریان «شعر زبان محور» است که با نام های گوناگونی چون شعر پسانیمایی، شعر ضد مفهوم گرا، شعر زبان، شعر متفاوط، شعر در وضعیت دیگر، شعر فرا ارتباطی و... مطرح شده است و از اواخر دهه شصت تا کنون محل چالش ها و بحث های فراوانی در صحنه مطبوعات،محافل ادبی و کارگاه های شعری بوده است. بنابراین پژوهنده نه در پیِ تأیید و نه در تلاش ردّ این جریان است. بلکه تلاش شده تا این جریان شعری راه خود را به محافل آکادمی و دانشگاهی باز کند و زوایای پنهان و قابل بحثش در دیگر پژوهش ها به گستر? تحقیقات ادبیات معاصر بپیوندد. نگارنده در این مختصر سعی کرده این جریان شعری، موقعیت تاریخی، زمینه ظهور، شخصیت های برجسته، صاحب نظران و شاعران، و اصول و معیارهای حاکم بر آن را بررسی کند. این پژوهش بر مبنای رویکردهای نظری نقد ادبی قرار گرفته تا پشتوانه ی علمیِ استواری داشته باشد. این بررسی ها با عناوینی که در ذیل آمده بخش بندی و تفکیک شده است: فصل اول:کلیات پژوهش فصل دوم: بررسی تأثیر آراء و نظریات تئوریسین های غربی بر جریان شعر زبان محور فصل سوم: شامل تعریف اصطلاحات، تاریخچه شعر زبان محور در ایران، نقش ترجمه و تأثیر ادبیات غرب در شکل گیری این جریان، شعر زبان و ضرورت های اجتماعی فصل چهارم: مولفه ها و خصایص شعر زبان محور فصل پنجم:معرفی شاعران برجسته ی این جریان فصل ششم: نتیجه گیری