هدف از این مطالعه بررسی نحوه ی عملکرد روش کنترل مود لغزشی برای سازه های غیر خطی بود. با مقایسه ی نمودارهای جابجایی بدست آمده برای هر دو سازه ی مورد بررسی در دو حالت کنترل نشده و کنترل شده با روش کنترل مود لغزشی، مشاهده شد که این روش توانایی بالایی برای کاهش میزان جابجایی طبقات سازه در حین زلزله دارد. روش کنترل مود لغزشی در زلزله های با pga بالاتر، عملکرد قوی تری را از خود نشان می دهد. همچنین در زلزله های با pga بالاتر، روش کنترل مود لغزشی از نیروهای کنترلی بزرگتری برای کاهش هرچه بیشتر پاسخ های سازه استفاده کرده است. برای مشاهده ی قدرت روش کنترل مود لغزشی برای کنترل حرکات سازه، از رکوردهای زلزله های نزدیک گسل نیز در تحلیل ها استفاده شد. نتایج نشان می دهند روش کنترل مود لغزشی در زلزله های نزدیک گسل همانند زلزله های دور از گسل عملکرد موفقی داشته است و بخوبی و با صرف مقدار نیروی کنترلی بیشتری توانسته جابجایی های سازه را کنترل کند. البته بایستی به این نکته نیز توجه کرد که اگرچه مقدار نیروهای کنترلی برای زلزله های نزدیک گسل مقادیر به نسبت بزرگتری را شامل می شوند، اما این مقادیر بزرگ نیز نسبت به وزن طبقه مقادیر قابل قبولی می باشند. یکی از معایب روش کنترل مود لغزشی، پدیده ی چترینگ است. با مقایسه ی نمودار فازی مربوط به روشی که در این مطالعه مورد استفاده قرار گرفته است، با نمودار فازی یک روش کلاسیک کنترل مود لغزشی، مشاهده می شود که روش مورد استفاده تا حد بسیار زیادی در کاهش دامنه ی چترینگ موثر بوده است. در انتها با در نظر گرفتن تمامی جوانب مورد بررسی در این مطالعه، می توان گفت روش کنترل مود لغزشی یک روش قدرتمند و قابل اطمینان در زمینه ی کنترل جابجایی های سازه های عمرانی در برابر زلزله است.