محراب در معماری مسجد نقش و اهمیت حیاتی دارد، از آن جهت که یکی از مهمترین بخش های بنا، نقطه عطف نمازگزار و نشان دهنده قبله مسلمانان است، بنابراین مکان ظهور هنر نمایی هنرمندان مسلمان در طول زمان بوده است. گچبری از جمله هنرهایی است که در عصر ایلخانی به خصوص در محراب های این دوره به اوج شکوفایی رسیده است. محراب گچبری مسجد جامع تبریز که یکی از این نمونه هاست، شاهکاری در تزئینات معماری ایران، در این دوره محسوب می شود. این محراب شامل نقشمایه های گیاهی، هندسی و خطوط کوفی تزئینی می باشد. بر همین مبنا در پژوهش حاضر که به روش توصیفی تحلیلی انجام شده، با مطالعه و بررسی تزئینات گچبری محراب مسجد جامع تبریز، به تجزیه و تحلیل نقشمایه ها و خطوط کوفی موجود در آن پرداخته شده و براساس نتیجه آن، اقدام به طراحی و ساخت اثری کاربردی شده تا با احیای این گنجینه ها به شناخت هرچه بیشتر اصول و فرهنگ و سنت جامعه دست یافته و با انتقال این نقوش به محیط های زندگی اجتماعی، مردم را با فرهنگ و هنر خویش آشنا نموده و هویت فراموش شده اما اصیل و پرمعنای ایرانی را یادآور شده؛ در همین راستا، تریبون چوبی به عنوان عنصری کاربردی با تکنیک مشبک- منبت برای سالن بعثت دانشگاه هنر اسلامی در نظر گرفته شده است.