تصویرگری به معنی مجسم کردن و شکل بخشیدن به یک داستان، رویداد و یا یک مفهوم است و هنرمند به وسیله ی آن سعی در انتقال پیام متن به شیوه ای تصویری دارد. هنرمندان ایرانی نیز همواره کتاب های شناخته شده و آثار نفیس ادبی را الهام بخش نگاره های خود قرار داده اند. در این پایان نامه در میان رویکردهای مطالعاتی، بینامتنیت انتخاب شد که در حوزه ی مطالعات تطبیقی قرار می گیرد و از آنجا که به روابط میان متون می پردازد، در جهت خلق اثرهم تاثیرگذار است و به هنرمند در شناخت رابطه ی اثرش با متون دیگر کمک می کند. در مطالعات بینامتنی هر اثری از جمله تصویر، نوشته و ... یک متن محسوب می شود و نیز هیچ متنی بدون پیش متن خلق نمی شود. در واقع تصویرگری یک متن ادبی، خود عملی بینامتنی است. باب هشتم گلستان سعدی شیرازی که « در آداب صحبت » نام دارد، موضوع پروژه قرار گرفت. تصویرگری گلستان موجب می شود تا این کتاب گرانبها بار دیگر مخاطب معاصر پیدا کند. از طرف دیگر نگاره های مکتب شیراز (دوره ی آل اینجو) برای تصویرگری باب هشتم گلستان مورد الگوبرداری قرار گرفتند. آثار این مکتب از نظر بصری جذاب، دارای رنگ های درخشان و گرم، پیکره های ساده، تزیینات فراوان و نیز وام دار سنت های تصویری ایرانی هستند. کوشش بر آن بوده است تا با شناخت شیوه های مطالعاتی (بینامتنیت) و کمک گرفتن از آن و با مطالعه ی ویژگی های بصری مکتب شیراز و الهام گرفتن از آنها، گزیده ای از چند پند و اندرز گلستان سعدی، که دارای هویت ایرانی-اسلامی می باشد، تصویرگری شود. مطالعات صورت گرفته در این پروژه نیز پیرو همین بینش صورت گرفته اند.