فغانی شیرازی از شاعران نیمه دوم قرن نهم و اوایل قرن دهم هجری است. او در شیراز متولد شد و در دوران جوانی به سیر و سفر پرداخت. فغانی در آغاز در کنار پدر و برادرش کاردگری می کرد و تخلص سکاکی داشت و بعدها تخلص فغانی را برای خود برگزید. فغانی شاعری شرابخوار بود که در دوران جوانی اش به عیش و خوشی می پرداخت؛ ولیکن در اواخر عمر از اعمال ناپسند و معاصی خود دست برداشت و توبه کرد. او در دوران سلطان یعقوب به بابای شعرا ملقب شد. پس از مرگ سلطان یعقوب، اوضاع آذربایجان آشفته شد و در اواخر عمر به مشهد رفت و در همانجا در سال 925 درگذشت. در این پژوهش ابتدا زندگی فغانی و اوضاع اجتماعی دوران او مورد بررسی قرار می گیرد و سپس درون مایه های شعری او که شامل مدح و منقبت ائمه از جمله: امام علی (ع) و امام رضا (ع) و ...بیان می شود. همچنین به بیان اشعار غنایی که بیشتر در مورد عشق است و حضور معشوق در هم? آنها، و مضامینی چون فراق و وصال، رنج و اندوه، بیوفایی و بی اعتنایی معشوق به عاشق، بیقراری و انتظار عاشق در فراق از معشوق، ناز و کرشم? معشوق و گلایه از روزگار و فلک، شرابخواری و توب? او در پایان عمر می پردازیم. در نهایت به تأثیر اوضاع سیاسی و اجتماعی دوران او در اشعارش پرداخته شده است. شرابخواری و یأس و ناامیدی شاعر که تا حدی به آشفتگی دور? او برمی گردد در اشعارش دیده می شود.