اکثر سازه هایی که بر اساس آیین نامه های رایج طراحی شده اند، تحت زلزله های شدید دچار تغییرشکل های ماندگار خواهند شد. تغییرمکان ماندگار به دلیل مشکلات تعمیر و بازسازی پس از زلزله، بسیار نامطلوب است. روش های پیشنهاد شده برای ارزیابی و طراحی لرزه ای بر اساس عملکرد، عموماً بر روی تخمین تغییرمکان جانبی نسبی ماکزیمم، تأکید دارند، اگرچه آثار زلزله های گذشته حاکی از آن است که تغییرمکان های جانبی ماندگار پس از زلزله، نقش مهمی در تعریف عملکرد لرزه ای سازه ها و همچنین خسارات اقتصادی ناشی از زلزله دارند. به این دلیل که سازه ها در اثر تغییرشکل های ماندگار بیش از حد مجاز، حتی اگر خسارت سازه ای زیادی هم ندیده باشند، نیاز به تخریب پیدا می کنند. بنابراین یک تخمین مناسب از نیاز تغییرمکان نسبی ماندگاری که سازه ها ممکن است پس از زلزله تجربه کنند، می تواند نقش مهمی در ارزیابی و طراحی بر اساس عملکرد داشته باشد. در این تحقیق روش ساده ای جهت تخمین تغییرمکان نسبی ماندگار در قاب های بتنی طراحی شده به روش طراحی مستقیم مبتنی بر تغییرمکان ارائه شده است. برای این منظور پنج قاب بتنی با تعداد طبقات 4، 6، 8، 10 و 12 طبقه و سیستم های یک درجه ی آزادی معادل این قاب ها مورد بررسی قرار گرفته است. تغییرمکان های نسبی ماکزیمم و ماندگار به دست آمده تحت دو دسته زلزله ی دور از گسل و نزدیک گسل برای هرکدام از سیستم های یک درجه و چند درجه ارزیابی شده و پاسخ های به دست آمده با هم مقایسه شده و ضرایب بسط مربوط به هرکدام ارائه شده است.