به علت سبکی، انعطاف پذیری و فرآیند پذیری آسان پلیمرهای سنتزی (بر پایه ی پتروشیمی) ، مصرف آنها به طور پیوسته در حال گسترش است. اما با توجه به افزایش مصرف آنها، یک تجمع مداوم و همیشگی از پلاستیک های زیست تخریب ناپذیر وجود دارد که منجر به مشکلات دفع زباله های پلیمری از جمله پلی اتیلن، پلی استایرن و ... می شود. بنایراین تلاش هایی در جهت جایگزینی پلیمرهای سنتزی با بیوپلیمرهای ارزان همانند نشاسته ، سلولز و ... صورت گرفته است . یکی از مهمترین نوع پلیمرهای سنتزی پلی استایرن است که یک پلیمر ترموپلاستیک فراگیر می باشد و در مصارف مختلفی به طور مداوم و به تنهایی مورد استفاده قرار می گیرد. پلی استایرن امروزه در میان غالب مواد بسته بندی قرار می گیرد، در حالی که این پلیمر به طور خود به خودی تخریب نمی شود. پلی استایرن نیز همانند دیگر مواد بسته بندی، زمانی که کاربریش تمام می شود، در زباله دان ها و طبیعت رها می شود . از آنجایی که خواص فیزیکی و مکانیکی بیو پلیمرها خیلی ضعیف می باشد، جهت جایگزینی پلی استایرن خیلی مناسب نیستند. یکی از روش های حل این مشکل، تهیه ی آلیاژهای پلی استایرن/ بیو پلیمرها می باشد که به این ترتیب می توان پلیمری تولید کرد که هم خاصیت زیست تخریب پذیری بیو پلیمرها و هم خواص فیزیکی و مکانیکی پلی استایرن را دارا است.