هنر بازی ها ی ویدئویی بواسطه بهره گیری از حواس مختلف و فعالیت های ادراکی حسی-حرکتی مخاطبانش از خصلت غرقه سازی و نیز باورسازی غنی تری نسبت به دیگر هنرها برخوردار است. از این رو مهم ترین هنر تعاملی دوران معاصر به حساب می آید. رساله ی حاضر در صدد است تا جایگاه این جهان های ساختگی را از طریق تبیین چگونگی رابطه ادراکی شرکت کنندگان با این جهان ها و همینطور سطح باورسازی ای که می تواند برای این شرکت کنندگان در این جهان ها ایجاد شود مشخص کند. بنابراین در این پژوهش سعی شده است به فراخور نیازهای نظری در این باره، ابتدا نظریات مربوط به ادراک و باور و نیز رابطه آنها با یکدیگر را به شکل نسبتاً جامعی شرح دهیم و سپس با مشخص کردن شرایط تاریخی و سیر تکامل بازی های ویدئویی، و نیز با برجسته کردن کارکردهای شناختی بازنمایی ها در جهان های مجازی، موقعیت بازی های ویدئویی را در فلسفه ی ادراک و زیبا شناسی معاصر تبیین کنیم. افق شبیه سازی های بازی های ویدئویی به شکلی است که می توان گفت در آینده مسائل فلسفی متعددی را در حوزه بازنمایی های ادراکی و موقعیت باورساز ایجاد خواهد کرد. از این رو رساله حاضر می تواند گام کوچکی باشد برای روشن کردن این افق.