این پژوهش بر آن است تا از طریق پرداختن به ضرب المثل ها به تحلیلی در باب موانع شکل گیری ارتباط اجتماعی در ایران دست یابد. ارتباط- البته از نوع صحیح آن- به عنوان سنگ بنای جامعه انسانی، تابع شرایطی است که این شرایط، از سوی دانشمندان علوم اجتماعی و به ویژه جامعه شناسان، به شیوه های گوناگون، مورد بحث و بررسی قرار گرفته است و می توان نمود نوع ارتباط در یک جامعه را از روی ضرب المثل های رایج در افواه مردم آن جامعه دریافت. در تحقیق مزبور از نظریه کنش ارتباطی هابرماس به عنوان چارچوب نظری بهره گرفته شده است. به منظور انتخاب ضرب المثل ها از روش نمونه گیری تصادفی بهره گرفته شده است و در تحلیل ضرب المثل ها نیز از واسازی دریدا استفاده گردیده است.