زندگانی پس از مرگ از جمله ابهاماتی است که همواره ذهن بشر متفکر را به خود مشغول کرده است. البته سخنان و گفته هایی که از طریق ائمه معصومین (ع) به ما رسیده و یا در قرآن آمده، تاحدی این ابهامات را برطرف می سازد. بهشت و جهنم نیز گوشه ای از این ابهامات است که قسمت اعظم فهم آن به روایات و آیات قرآن باز می گردد. و عقل تا حد بسیار اندکی قادر به فهم آن می باشد. وجود بهشت و جهنم، چگونگی خلقت آنها، اوصاف، لذایذ و آلام آنها، کیفیت خلود و امثال آن از فروعات بحث بهشت وجهنم است که با بررسی برخی از کتاب ها، پایان نامه ها و مقالات در این رساله تاحدی به آن ها پرداخته شده است. ابتدائاً نظر برخی از حکما و متکلمان قبل از ملاصدرا بیان شده و در ادامه نظریات ملا صدرا، علامه طباطبایی و آیت الله جوادی آملی که برگرفته از آیات و روایات می باشد گفته شده است. از دیدگاه ملاصدرا بهشت و جهنم مانند درختی هستند که اصل آنها اکنون موجود است، اما شاخ و برگ آن را انسان ها با اعمال و رفتار خویش به وجود می آورند. یعنی بهشت و دوزخ هر کسی بستگی به اعمال او در این دنیا دارد و خود شخص آنها را در این دنیا می سازد. اما حجاب طبیعت مانع از درک آن می شود. ایشان اکثر مباحث بهشت و جهنم را تأویل می برد و با ذوق فلسفی خویش آیات و روایات را تفسیر می کند. مثلاً در مورد درهای هفت گانه دوزخ می گوید آنها قوای هفت گانه انسان است. وی در بحث خلود قائل است که خلود و دوام در بهشت و دوزخ برای بهشتیان و دوزخیان ابدی است اما این بدان معنا نیست که عذاب هم برای دوزخیان دائمی باشد، بلکه پس از مدتی عذاب با طبعشان عجین شده و برای آنها گوارا می گردد. علامه طباطبائی نیز درباره مکان بهشت و جهنم می گوید، ممکن است آن دو در بطن آسمان و زمین باشند، اما درک آن در این جهان به دلیل وجود ماده ممکن نیست. ایشان در بحث خلود قائل است بهشتیان دائماً در بهشت اند، اما ممکن است جهنمیان با لطف و کرم پروردگار از دوزخ خارج شوند. در پایان آیت الله جوادی آملی با دلایلی از قرآن و روایات خلقت فعلی بهشت و جهنم را امری حتمی می داند و معتقد است خلقت دوزخ یکی از نعمت های الهی و عامل بازدارنده ای از خلاف و معصیت است برای انسان هایی که به معرفت حقیقی نرسیده اند. نظر وی در باب خلود نیز مانند نظر علامه می باشد. وی برخلاف ملاصدرا قائل است که عذاب هیچگاه برای دوزخیان گوارا نخواهد شد. زیرا خلاف فطرت است.

بررسی نقش طول دوره همکاری حسابرس بر کیفیت صورتهای مالی شرکتهای پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران استقلال سنگ زیربنای حرفه حسابرسی است و مورد توجه ویژه مجامع حرفه ای قرار دارد. افزایش استقلال حرفه ای حسابرس موجب اعتماد بیشتر به حرفه گردیده و زمینه توسعه و بهبود عملکردهای حرفه را فراهم می آورد. در این راستا محققین و پژوهشگران حرفه حسابداری و حسابرسی موضوع استقلال حسابرس و عوامل اثرگذار بر آن را با دقت و توجه ویژه مورد بررسی قرار داده اند. یکی از عواملی که میتواند بر استقلال حسابرس اثرگذار باشد و بدلیل اهمیت آن مورد توجه ویژه قرار گرفته است بحث طول دوره همکاری حسابرس با صاحبکار است. در اینخصوص نظرات و دیدگاه های متفاوتی توسط محققین مختلف ارایه گردیده است. از یک طرف گفته می شود افزایش طول دوره حسابرسی بدلیل فراهم آوردن زمینه های بیشتر برای آشنایی با سیستمها و روشهای درون سازمانی صاحبکار موجب ارتقاء کیفیت حسابرسی با گذشت زمان می شود و از طرف دیگر گفته می شود که افزایش طول دوره همکاری بدلیل ایجاد ارتباط صمیمانه بین صاحبکار و حسابرس زمینه چشم پوشی از اشتباهات در گزارشهای مالی صاحبکار را فراهم می آورد. این موضوع در بورس اوراق بهادار تهران مورد بررسی قرار می گیرد. تعداد 100 شرکت در فاصله زمانی سالهای 1387-1378 انتخاب و شاخص اقلام تعهدی غیرعادی سود که نشاندهنده میزان دستکاری عمدی در سود گزارش شده توسط شرکتهاست و توسط داو جونز ارایه گردیده است بعنوان شاخص ارزیابی کیفیت گزارشهای حسابرسی و به تبع آن صورتهای مالی محاسبه می شود. سپس با استفاده از آزمون تحلیل همبستگی و رگرسیون خطی رابطه بین افزایش طول دوره حسابرسی و اقلام تعهدی غیرعادی سود سنجیده می شود. همچنین متغیرهایی مانند درجه اهرم مالی، جریان نقد عملیاتی، اندازه شرکت، سود یا زیان و ... بر کیفیت صورتهای مالی بعنوان متغیرهای کنترلی مورد بررسی قرار گرفت. فرضیه اصلی تحقیق آن است که طول دوره حسابرسی با کیفیت صورتهای مالی رابطه معنادار غیر مستقیم دارد. همچنین در بخش دیگر با توجه به الزام در آیین رفتار حرفه ای مبنی بر محدودیت 5 ساله در طول همکاری مستمر حسابرس با مشتری، این مساله که افزایش طول دوره همکاری حسابرس بیش از 5 سال کیفیت صورتهای مالی را کاهش می دهد مورد بررسی قرار گرفت. نتایج تحقیق نشان می دهد که طول دوره همکاری حسابرس با صاحبکار بر کیفیت گزارشات حسابرسی و صورتهای مالی اثر دارد. بطوری که افزایش دوره حسابرسی مستمر با کاهش کیفیت صورتهای مالی همراه است. همچنین افزایش طول دوره حسابرسی به بیش از 5 سال کیفیت گزارشات حسابرسی را کاهش می دهد. بنابراین در شرکتهای پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران نیز کیفیت حسابرسی و استقلال حسابرس با افزایش طول دوره حسابرسی کاهش می یابد.