تلمیح یکی از صنایع معنوی بدیع و یکی از جذّاب ترین و موثّرترین عناصری است که شاعران در اشعار خویش برای تقویت معنی، تثبیت سخن خویش و ساختن مضامین شعری از آن بهره می برند. استفاده از تلمیح نشانه ی وسعت اطلاعات و غنای فرهنگی شاعر است و بر لطف و عمق شعر او می افزاید. حسین منزوی و سید محمد حسین بهجت تبریزی (شهریار) از بزرگان غزل معاصر به حساب می آیند و با وجود اشتراکات فرهنگی، اجتماعی و جغرافیایی بسیار، دارای افکار و نگرش های متفاوتی هستند. از آن جا که کاربرد نسبتاً وسیع تلمیح در غزل های این دو، نقش مهمی را در خیال انگیزتر کردن و غنی تر ساختن تصاویر شعری آن ها ایفا کرده است، پژوهش حاضر بر آن است تا با رویکرد مقایسه ای و تحلیلی به بررسی تلمیح در غزل های این دو شاعر بزرگ معاصر بپردازد و به شیوه ای تحقیقی و مستند، هم میزان استفاده از تلمیح را در شعر این دو نشان دهد و هم نوع تلمیح، جایگاه و چگونگی استفاده از آن را در غزل های این دو تحلیل و بررسی کند. واژگان کلیدی: منزوی، شهریار، غزل، تلمیح