در این پژوهش، روشی جدید برای برنامه ریزی تعمیر و نگهداری واحدهای تولیدی در محیط های تجدید ساختار شده ارائه شده است. در محیط سنتی تمرکزگرا، بهره بردار سیستم برنامه ی تعمیر و نگهداری را تعیین می کند، به نحوی که قابلیت اطمینان را در سطح مطلوب حفظ کند و همچنین هزینه ها را کاهش دهد. اما چنین رویه ای در یک محیط رقابتی قابل قبول نمی باشد. در محیط تجدید ساختار شده، بهره بردار همچنان متصدی حفظ قابلیت اطمینان در سطح مطلوب می باشد. در حالیکه هدف هر تولیدکننده افزایش سود خودش می باشد، که این ممکن است با هدف حفظ قابلیت اطمینان در تضاد باشد. در این پژوهش، برای برنامه ریزی تعمیر و نگهداری، روشی سه مرحله ای پیشنهاد شده است. در مرحله ی اول، تولیدکنندگان با توجه به ارزیابی هزینه/فایده، پیشنهاد خرید تعمیر و نگهداری مربوط به واحد تولیدی مدنظرشان را تهیه و به بهره بردار مستقل سیستم ارائه می دهند. در مرحله ی دوم، بهره بردار مستقل سیستم با توجه به پیشنهادات ارسال شده از سوی تولیدکنندگان و همچنین کفایت سیستم، زمان بندی خروج واحدهای تولیدی را با هدف بیشینه کردن رضایت تولیدکنندگان و کمینه کردن قدرت بازار تعیین می کند. در مرحله ی سوم، با توجه به خصوصیت غیرانتفاعی بهره بردار مستقل سیستم، یک راهکار بی طرفانه برای تسویه ی بازار پیشنهاد شده است. روش پیشنهادی بر روی شبکه های 6 شینه ی rbts و 24 شینه ی ieee-rts شبیه سازی گردید و نتایج آن در این نوشته ارائه شده است.