این پژوهش به دنبال ساز و کار فعالیت و نقش زنان در هشت سال جنگ ایران و عراق از منظر مولفه های نظریه کارکردگرایی بوده است. در این راستا از روش تحقیق کیفی و تکنیک مصاحبه عمیق با مطلعین کلیدی دوران جنگ استفاده شده است. در ارتباط با نوع نقش زنان در این دوره باید گفت تغییر الگوی نقشی گسترده ای در ارتباط با نقش زنان رخ داده است. غلبه الگوی نقشی کاملا مستقل، مدرن و خودکفا به طور کلی در روابط نظام های اجتماعی و اقتصادی و فرهنگی کاملا مشهود است. آنچه در این میانه مهم به نظر می رسد، کارکردهای متفاوت نقش زنان به طور زایدالوصفی به افزایش سرمایه اجتماعی، اعتماد اجتماعی در سطح خرد و کلان و پمپاژ امید و اخلاق در جامعه بحران زده آن زمان ایران می انجامد.