این رساله به بازآفرینی فضای پرورش انسانی و ضرورت وجود مرکزی برای پرداختن به بعد غیرمادی انسان، برای رسیدن به بالاترین نیاز انسانی (خودشکوفایی) منطبق با هرم نیازهای مازلو می پردازد . این پژوهش، به مطالعه دو نگرش انسان گرا مبتنی بر نظریات روانشناسان کمال، برای شناخت نیازهای پروژه و بررسی ضرورت وجود مرکزی آموزشی در این امر از دیدگاه روانشناسی و علمی؛ و نگرش معنا گرا برای شناخت معنویت در هنر و ضرورت وجود معنا و روح فضا که از ضروریات فضای پرورش انسانی است و چگونگی نمایش آن در معماری پروژه می پردازد . ایجاد مرکزی رسمی با رویکرد پرورش روح و روان مبتنی بر نگرش انسان امروزین و چگونگی ارتباط معنویت با هنر در ایجاد چنین مرکزی از اهداف پژوهش بوده و در مسیر خویش از روش های پژوهش میدانی و مصاحبه های باز برای شناخت نمونه های داخلی و بین المللی و مطالعات اسنادی و کتابخانه ای معتبر و بررسی نمونه های موردی استفاده کرده است . در نهایت با استفاده از روش تحلیل محتوا ضرورت وجود پرداخت به این امر احراز گردید و چگونگی ایجاد معنا در هنر از دیدگاه شرق و غرب به ویژه در هنر و معماری ایران از دیدگاه های مختلف بیان و تدابیری برای خلق فضا اتخاذ گردید .