دهه هفتاد را می توان آغازی بر ورود دستاوردهای هوش مصنوعی به مسایل تخصصی تر و شاخه هایی از علم که تأثیر بیشتری بر زندگی مردم دارند، از جمله حوزه پزشکی به حساب آورد. هدف ابتدایی ارائه رایانه ها در اقدامات پزشکی در سال 1960 به طور مشخص عبارت بود از تدارک تصمیماتی برای پزشکان که آن ها را کمک کند تا از استدلال مبتنی بر هوش مصنوعی جهت تشخیص پزشکی استفاده کنند. پزشکان دریافتند که ساختار تصمیم ساز به جای ساختار تصمیم یار تهدیدی است برای خودمختاری و استقلال عمل متخصصین بالینی. پس از آن مفهوم مهم سیستم پشتیبان تصمیم گیری به عنوان جایگزین، مطرح شد اما تا کنون کاربرد جامع و قابل قبولی از فناوری اطلاعات در حوزه تشخیص و درمان دیده نشده است. خدمات پزشکی امروزه جزء مهم ترین دغدغه های جوامع بشری هستند و با مشکلات بسیاری مواجه می باشند. خدمات پزشکی به عنوان بزرگ ترین صنعت، این روزها به نا آرام ترین و بحرانی ترین صنعت تبدیل شده است و با انبوه هزینه های سنگین مواجه می باشد. انبوه مشکلات کیفی در سطح خدمات شناسایی شده و تقاضا برای خدمات پزشکی جامع ریسک بالای این شرایط را تایید می کند. در سال های اخیر مفهوم جدیدی با عنوان «درمان بر پایه شواهد» به حوزه سلامت و پزشکی راه یافته و در همین مدت کوتاه به لحاظ کاربردی جایگاه ویژه ای در تشخیص و درمان بیماری ها به خود اختصاص داده است. درمان بر پایه شواهد را می توان هر زمان که شک و تردیدی در تشخیص و درمان، مداخله یا پیش بینی بیماری وجود دارد، به کار برد. تصمیم گیری با کمک درمان بر پایه شواهد ترکیبی از خبرگی فردی، تجربه، دانش و تخصص کلینیکی با بهترین شواهد خارجی بازبینی شده در طول تحقیقات مختلف می باشد. این روش علیرغم مزایای بسیار واضح و مشخصی که دارد، به دلیل گستردگی دانش موجود به لحاظ زمانی کارا نمی باشد. تمرکز اصلی ما در این تحقیق ورود فناوری اطلاعات به حوزه پزشکی به منظور کاهش هزینه ها، صرفه جویی در وقت و بهبود سطح خدمات می باشد. به این منظور مکانیزم جدیدی بر مبنای درمان بر پایه شواهد برای درمان بیماران ارتوپدی طراحی و سپس آن را در قالب یک سیستم کامپیوتری تصمیم یار در تشخیص و درمان بیماران اورژانس ارتوپدی بکار گرفتیم. نتایج حاصل از این تحقیق نشان می دهد، بکار گیری این مکانیزم به دلیل منابع و مستنداتی که در دفاع از خروجی های خود ارائه میکند، از قابلیت اطمینان بالایی برخوردار است. بعلاوه منجر به صرفه جویی قابل ملاحظه ای در هزینه و زمان نیز می شود.

امروزه، سیستم های ارزیابی عملکرد کارمندان به یکی از ابزارهای ارزشمند برای رسیدن به اهداف سازمانی تبدیل شده است. بر این اساس، سازمان ها روش های ارزیابی مختلفی را برای پشتیبانی از ارزیابی عملکرد کارکنان استفاده می کنند. با این وجود یکی از چالش های اصلی ارزیابی عملکرد کارکنان، کیفیت اطلاعات در دسترس است. سیستم های ارزیابی عملکرد با چالش های جدی به علت عدم وجود اطلاعات دقیق از عملکرد کارمندان روبرو هستند. علت این امر داده های غیر کمّی، غیرقابل مشاهده و غیر کامل است. در نتیجه، این امر باعث می شود بر سر مزایای این گونه سیستم ها تردید ایجاد شود و پیاده سازی آن را با مشکل روبرو سازد. به همین علت اکثر روش-های استفاده شده غیرسیستماتیک بوده اند. به علاوه روش های سیستماتیک به کار رفته نیز بر روی ثبت و پیگیری فعالیت تمرکز کرده اند و توجه کمی بر روی مواردی مانند قابلیت اندازه گیری، زمان و نقش روابط افراد داشته اند. از این رو این تحقیق قصد دارد چارچوبی برای ارزیابی خودکار عملکرد کارکنان به صورت کمّی در سیستم های اتوماسیون اداری ارائه دهد. به این منظور یک سیستم اتوماسیون اداری پیاده سازی شد که در داخل آن معیارهایی تعریف و توسعه داده شدند که ارزیابی عملکرد کارکنان را به شکل اتوماتیک ارزیابی می کنند. سیستم پیاده سازی شده به مدت دو ماه در یک شرکت اجرا شده است. نتایج حاصل از ارزیابی چارچوب پیشنهادی با نتایج حاصل از ارزیابی متخصصین مورد مقایسه قرار گرفته است که نشان می دهد از سیستم پیشنهادی به عنوان یک بعد مجزا می توان در سیستم ارزیابی عملکرد کارکنان استفاده کرد و عملکرد کارکنان را بهتر مورد ارزیابی قرار داد.