یکی از نمونه های بارز آن شکل گیری اسکان غیررسمی در حومه های متصل به شهر تهران و ادغام آنها بصورت یک منطقه جدید شهرداری است که سبب ایجاد منطقه19شهرداری تهران شده است. در حال حاضر نیز این منطقه به علت موقعیت خاص جغرافیایی- استقراردر جوار حریم شهر به عنوان حوزه ورودی جنوب غربی شهر تهران، استقرار مراکزانبارداری و انبارهای ضایعات، اراضی متروکه و مخروبه، کوره های آجرپزی و غیره درآن، وجود شبکه های بزرگراهی مهم در داخل و اطراف آن و فرصتهای بی بدیل توسعه-توانسته است جاذب جمعیت زیادی از شهرها و روستاهای استانهای مختلف کشور و حتی مهاجرین از کشور همسایه (افغانستان) باشد. برخی از این مهاجران که به دلیل وضعیت نامناسب اقتصادی خود توانایی سکونت بصورت رسمی را نداشته اند در حاشیه جنوبی شهرتهران، اطراف محله های اسماعیل آباد و دولت خواه به صورت غیررسمی ساکن شده اند. از آنجاییکه تحقیق علمی خاصی در مورد اسکان غیررسمی در منطقه19 شهرداری تهران انجام نگردیدهاست. انجام این پژوهش با روش توصیفی- تحلیلی مبتنی بر مطالعات میدانی و تکمیل پرسشنامه در سکونتگاه غیررسمی ناحیه3 در دو سطح توصیفی و استنباطی با استفادهاز نرم افزار spss مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفته است. نتایج تحقیق نشان می دهد که عدم توجه به توسعه روستایی و کیفیت وضع زندگی در محلات فقیرنشین شهری در برنامه ریزی های کلان کشور، سبب شده تا سیل عظیمی از مهاجرین در جستجوی کار و درآمد بیشتر به حاشیه جنوبی شهر تهران (منطقه19)مهاجرت نمایند. مشارکت فراگیر، فعال و ظرفیت سازی نهادینه شده با توجه به دستاوردهای ملموس و مقطعی بهسازی کالبدی، قابل تداوم و گسترش است. فرآیند یادگیری اجتماعی همراه با همبستگی جمعی و تعلق خاطر مکانی، می تواند امنیت در سکوت و امید به آینده را بپروراند. به رسمیت شناختن اولویت های اقشار کم درآمد در نظام برنامه ریزی از نخستین راهکارهای مقابله با این مسأله است که در این راستا می توان با شناخت رفتارهای اقتصادی و پویایی درونی سیستم زندگی کم درآمدها به منظور اسکان و یافتن راهکارهایی در این جهت است. با مطالعه و شناخت در چارچوب ماهیت اجتماعی، اقتصادی و کالبدی سکونتگاه ها و ظرفیت درونی آنها می توان به ساماندهی و توانمندسازی آنها اقدام کرد.