ایران دارای موقعیت ممتاز و منحصر به فرد جغرافیایی و استراتژیک در منطقه و نیز در کریدور های حمل و نقل بین المللی است. مناسب بودن مسیرهای ترانزیتی جهت برقراری ارتباطات و مناسبات داخلی و منطقه ای در آسیا به ویژه جهت اتصال کشورهای شرق و جنوب آسیا به بنادر جنوبی ایران و سپس امتداد آن از مسیر ریلی و جاده ای ایران به آسیای میانه و اروپا از طریق دریای خزر، از مزایا و ظرفیت های بخش حمل و نقل ترانزیت کالا در ایران به حساب می آید. علاوه بر آن، در صورت ایجاد تغییر و اصلاح در ساختارهای فیزیکی و قانونی حمل و نقل، این بخش می تواند به عنوان رقیب درآمدهای نفتی در کشورمان نقش آفرینی کند، درحالیکه با توجه به امار و ارقام موجود، درآمد بخش حمل و نقل ایران منطبق با پتانسیل های موجود کشور نیست. از این رو، با توجه به اهمیت مطالعه وضعیت فعلی این مسیرهای بین المللی و انگیزه های فعالان بخش حمل و نقل ، در این پژوهش تلاش شده تا با در نظر گرفتن شاخص های زیربنایی موجود در بخش حمل و نقل کشور،بخشی از کریدورهای بین المللی موجود در خاک ایران با روش اولویت بندی بر اساس شباهت به راه حل ایده آل (topsis) رتبه بندی گرددو انگیزه های ذی نفعان و کارشناسان بخش حمل و نقل در استفاده از مسیرهای مختلف موجود در ایران با استفاده از روش ahpمورد بررسی قرار گیرد. براساس نتایج پژوهش، کریدورهای موجود در مسیر شرق به غرب از بالاترین سطح امکانات نسبت به دیگر کریدورهای موجود در ایران برخورداراندو کریدور فرعی شمال به جنوب دارای کمترین امکانات در میان سایر کریدورها می باشد. واژگان کلیدی: کریدورهای بین المللی حمل و نقل، ترانزیت کالا، روش اولویت بندی بر اساس شباهت به راه حل ایده آل((topsis، روش ahp