یکی از مناسب ترین سوخت های جایگزین برای محصولات نفتی، الکل معمولی یا اتانول است که می تواند از تخمیر مواد قندی بدست آید و در آن صورت بدان بیو اتانول می گویند. مهمترین روش برای تولید اتانول، تجزیه سلولز به واحدهای کوچکتر گلوکز و تخمیر آنها به اتانول می باشد. همچنین مهمترین روش برای شکستن پیوندها میان واحدهای سلولز و تجزیه آن به گلوکز هیدرولیز آنزیم آن توسط آنزیم های سلولاز می باشد. از آنجایی که سطح تماس در معرض مولکول های آنزیم بر روی سلولز محدود بوده و همچنین عواملی همچون انواع کمپلکس های فعال و غیر فعال، مواد تولیدی شامل گلوکز و سلوبیوز و کاهش فعالیت سلولاز و ناپایداری آن در مقابل برخی عوامل مانند دما و فشار و ph، باعث کاهش راندمان تجزیه سلولز می باشد. البته این را هم باید در نظر گرفت که همواره مقداری آنزیم بصورت آزاد و بدون تغییر در محیط واکنش باقی می ماند. بنابراین باید به دنبال راهکارهایی برای بهینه کردن و اقتصادی کردن این فرایند باشیم. در این پایان نامه پس از بررسی اصول فرایند هیدرولیز آنزیمی سلولز به بررسی راهکارهای بهینه کردن استفاده از آنزیم می پردازیم. در ادامه انواع روش تثبیت آنزیم مورد مطالعه قرار داده شد و نحوه تثبیت آنزیم سلولاز را بر روی یک پلیمر طبیعی به نام کیتوسان، در مقیاس دانه ای مورد بررسی قرار گرفت. تاثیرات عواملی همچون دما و ph بر روی آنها مورد مطالعه قرار داده شد. بطور کل، تثبیت کاتالیست ها، پایداری و راحتی عملکرد و انتقال آن ها را نسبت به همتای آزاد خود در پی خواهد داشت. یکی از این مزایای مهم استفاده از آنزیم های تثبیت شده می توان عملکرد چندین باره آنها را در مدت زمان های طولانی چه در سیستم ها پیوسته و چه در سیستم های ناپیوسته دانست.