هدف اصلی تحقیق حاضر "تعیین رابطه ی بین سبک های فرزند پروری وخود تنظیمی با خودکارآمدی تحصیلی دانش آموزان دبیرستانی" می باشد. این پژوهش یک مطالعه توصیفی غیر آزمایشی است. جامعه آماری این پژوهش را دانش آموزان دبیرستانی از دو ناحیه آموزش و پرورش شهرستان یزد در سال تحصیلی 1391-1392 تشکیل می دهند که تعداد آنها 1349 نفر است و نمونه آن براساس فرمول کوکران 300 نفر می باشد. روش نمونه گیری به صورت خوشه ای چندمرحله ای است. بررسی های انجام شده نشان داد که رابطه ی بین دو متغیر خودکارآمدی با خودتنظیمی مثبت می باشد. یعنی با افزایش خودکارآمدی آزمودنی ها، خودتنظیمی آنها بالا می رود. رابطه ی بین دو متغیر خودکارآمدی تحصیلی با گرمی والدین در دانش آموزان مثبت می باشد. یعنی با افزایش گرمی والدین با کودکان، خودکارآمدی آنها بالا می رود و رابطه ی بین دو متغیر خودتنظیمی با درگیری والدین با دانش آموزان نیز مثبت می باشد. یعنی با افزایش درگیری والدین با کودکان، خودتنظیمی کودکان بالا می رود همچنین رابطه ی بین دو متغیر خودتنظیمی با حمایت والدین با دانش آموزان مثبت است. یعنی با افزایش حمایت والدین با کودکان، خودتنظیمی آنها بالا می رود و رابطه ی بین دو متغیر خودتنظیمی با گرمی والدین نیز مثبت می باشد. یعنی با افزایش گرمی والدین با کودکان، خودتنظیمی آنها بالا می رود. یافته های تحقیق نشان داد که متغیر های پیش بین (درگیری والدین، گرمی والدین، حمایت والدین و خودتنظیمی) می توانند 49 درصد از تغییرات در متغیر ملاک (خودکارآمدی) را تبیین کنند همچنین بررسی میزان پیش بینی کنندگی متغیر های پیش بین نشان داد که از میان متغیر های پیش بین متغیر گرمی نتوانست به طور معناداری تغییرات در متغیر ملاک را پیش بینی کند اما بقیه ی متغیر ها توانستند به طور معناداری تغییرات در متغیر ملاک را پیش بینی کنند. میزان درگیری و حمایت والدین از پسران بیشتر از دختران است و نیز میزان خودکارآمدی پسران بیشتر از دختران است اما بین دختران و پسران دانش آموز در متغیر گرمی والدین و خودتنظیمی تفاوت معناداری وجود ندارد