گونه ممرز هم اکنون حدود 30 تا 40 درصد از جنگلهای شمال کشور را پو شش می دهد؛ اما به دلایلی همانند نشانه گذاری، قطع و مصرف بیش از حد این گونه در طرح های جنگل داری و صنایع چوب کشور اخیرا یکی از گونه های در خطر انقراض محسوب می شود. از دلایل دیگر در خطر انقراض قرار گرفتن این گونه، داشتن ریشه های سطحی و عدم رقابت با گونه های نورپسند در دراز مدت است.هدف از این تحقیق دستیابی به تولید قابل قبول نهال، حفظ و توسعه این گونه در شرایط بحرانی است. این پژوهش در جهت ایجاد یک پروتکل اجرایی، در پی کشف فرمول بهترین نتیجه ریشه دار نمودن قلمه های این گونه است.به این منظور یک درخت ممرز 44 ساله با صفات ژنتیکی مطلوب، در ارتفاع 750 متری از سطح دریا، در پارسل 314 طرح جنگلداری لوه انتخاب شد. سپس قلمه هایی از چهار قسمت ارتفاعی درخت (5،10،15 و 20 متری)، در تیمارهای طول قلمه بلند (21 سانتی متری) و تیمارهای طول قلمه کوتاه (15 سانتی متری) تهیه گردید، و آزمایشات لازم جهت تعیین قابلیت ریشه زایی این قلمه ها در اکسین iba(تیمار هورمون) و آب مقطر (تیمار شاهد) و طی چهار مدت زمان مطالعه (30، 60، 90 و 120 روز) و بستر کاشت مخلوط ماسه بادی و خاکبرگ، انجام پذیرفت.نتایج حاصل از این پژوهش حاکی از آن است که دربین شاخص های ذکر شده، بطور کلی 42/29 درصد از قلمه ها در تمامی تیمارها ریشه دار شدند که قلمه های طول بلند جمع آوری شده از ارتفاع 5 متری مربوط به تیمار هورمون اکسین ibaبعد از مدت زمان 90 روز با 63/33 درصد، بیشترین ریشه زایی را داشته است.