در ماده723 قانون مدنی که آخرین ماده مربوط به فصل عقد ضمان است نهاد حقوقی موسوم به التزام به تأدیه پیش بینی شده وبه مجازبودن تکلیف به التزام درقبال باطل بودن تعلیق ضمان پرداخته است.بحث تعلیق درنظر فقها وحقوقدانان ازاهمیت فراوانی برخورداراست. برخی فقها تعلیق دراعمال حقوقی رامطلقاً باطل دانسته وجایگاه آن را درانشاء تصورکرده وبرخی با تفکیک انشاء ومنشاء، با قراردادن جایگاه تعلیق درمنشاء به صحت عقد معلق نظر داده اند. بنابراین ماده723 قانون مدنی فرضی را بیان می کند که دین برذمه مدیون اصلی باقی می ماند و منتقل نمی شود و شخصی ملتزم به اداء آن دین می گردد. این التزام ضمان نیست ومی تواند معلق به امر دیگر ازجمله عدم تأدی? دین از جانب مدیون شود ولی درذیل ماده 699 قانون مدنی، دین انتقال می یابد و التزام به تأدی? آن معلق می شود وعکس ماده723قانون مدنی است.