در نظریه های دولت می توان دو نگاه کلی را در خصوص تحول اجتماعی از یکدیگر باز شناخت. در نگاه اول می توان از تحول در راس هرم قدرت سیاسی و یا به اصطلاح اصلاحات از بالا سخن گفت و در نگاه دیگر می توان از تحول در بطن توده های مردم تا راس حاکمیت اشاره کرد.یا به عبارتی بهتر حرکت اصلاحات از پایین به بالا می باشد. در رساله حاضر با بررسی جایگاه انسان در اندیشه ی نوگرایان دینی به این سوال پاسخ داده شده است که انسان مورد نظر نوگرایان در کدام حکومت امکان زیست انسانی خواهد یافت، در واقع از آنجا که نوگرایان شرط اساسی انسان بودن را در آزادی انتخاب وی می بینند، انسان مورد نظر ایشان در حکومت های استبدادی امکان رشد و تحول نخواهد داشت. همچنین نوگرایان دینی تحقق اهداف و ارزش های دینی را ملاک دینی بودن حکومت می دانند و نه صرفا اجرای احکام و روش های دینی. به عبارت دیگر تنها آنچه از نظر ایشان اهمیت دارد تطابق روش های اجرایی با ارزش های دینی است این ارزش های دینی در واقع ارزش های عام بشری می باشد که در همه ی مکان ها و زمان ها قابلیت تحقق را دارند .نوگرایان در قران و احادیث بر ارزش ها تکیه دارند و اجماع را فرایندی جهت تطبیق روش ها با ارزش ها می دانند. تحول از نظر نوگرایان دینی حاصل رابطه ی متقابل مردم و حکومت بر یکدیگر است اما در میان دو عامل مردم و حکومت ، تاکید بر تحول از بطن تودهای مردم می باشد