هدف این پژوهش تعیین چگونگی رابطه ی التزام به عبادت( نماز و روزه)، التزام به اخلاق و آگاهی برای خودتنظیمی با عزت نفس دانشجویان بود. این تحقیق از نظر هدف کاربردی و از نظر روش اجرا از نوع تحقیقات همبستگی است. جامعه ی آماری دانشجویان مراکز آموزش عالی شهر تهران شاغل به تحصیل در سال تحصیلی 92-91 هستند. حجم جامعه بنابر آخرین آمار اطلس ملی آموزش کشور 450 هزار نفر است. نمونه گیری از دانشجویان چهار مرکز به صورت در دسترس انجام شد. حجم نمونه با استفاده از پیشنهاد دلاور(1387) معادل 300 نفر تعیین شد و در نهایت 272 پرسش نامه مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. در این تحقیق از چهار پرسش نامه ی التزام به نماز و روزه جعفری روشن، التزام به اخلاق جعفری روشن، آگاهی برای خودتنظیمی جعفری روشن و عزت نفس روزنبرگ استفاده شد. برای تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار spss از محاسبه-ی ضریب همبستگی و آزمون معناداری آن استفاده شده است. همچنین با رعایت مفروضات لازم، از رگرسیون گام به گام در بررسی فرضیه ها استفاده گردید. بنابر نتایج تحقیق با توجه به سطح معناداری آزمون p=0 که بزرگتر از 0/05 است( p=0.630) ضریب همبستگی محاسبه شده میان التزام به عبادت و عزت نفس( r=0.029) معنادار نبود و بنابراین با وجود مشاهده ی همبستگی مثبت و در سطح بسیار پایین نمی توان در مورد ارتباط التزام به عبادت با عزت نفس دانشجویان اظهارنظر نمود. در مورد رابطه ی التزام به اخلاق و عزت نفس با توجه به سطح معناداری آزمون p=0 که کوچکتر از 01/0 است( p=0.000) می توان اظهار داشت که ضریب همبستگی محاسبه شده( r=0.219) معنادار بوده و با اطمینان 99 درصد با افزایش التزام به اخلاق، عزت نفس نیز تا حدی افزایش می یابد. همچنین 4/79 درصد از عزت نفس توسط التزام به اخلاق تبیین می شود( r2=4.79). در مورد رابطه ی آگاهی برای خودتنظیمی و عزت نفس با توجه به سطح معناداری آزمون p=0 که کوچکتر از 0/01 است( p=0.000) می توان اظهار داشت که ضریب همبستگی محاسبه شده( r=0.388) معنادار بوده و با اطمینان 99 درصد با افزایش آگاهی برای خودتنظیمی، عزت نفس نیز تا حدی افزایش می یابد. همچنین 15/05 درصد از عزت نفس توسط آگاهی برای خودتنظیمی تبیین می شود( r2=15.05).