ضرورت برنامه ریزی برکسی پوشیده نیست. یکی از مهم ترین دوران هایی که می توان در آن برنامه ریزی را آموخت ، دوران نوجوانی است از این جهت که آغازی برای زندگی حرفه ای فرد است . در پژوهش های متعدد روانشناسی مزایای برنامه ریزی معرفی شده اند. از طریق یادگیری خودتنظیمی ابعاد انگیزشی ، شناختی و محیطی فرایند یادگیری بر محور خود و توسط خود یکپارچه می گردد. نوجوان خودتنظیم برای خود اهدافی انتخاب می کند ، برنامه ریزی می کند و تلاش هایش را معطوف رسیدن به آن اهداف و برنامه ها می کند ، در مواقع ضروری از کمک دیگران بهره مند می گردد ، جریان یادگیری خود را نظارت و ارزیابی و اصلاح می کند. در این پژوهش روش تحقیق توصیفی-تحلیلی، از نوع مطالعات کیفی، به کار رفته است. و در بخش میدانی از سه طریق مشاهده، مصاحبه و پرسش نامه اطلاعات جمع آوری گشته و سپس پرسش نامه ها با روش spss تحلیل گشته و اطلاعات ارزیابی شد. فرض این پژوهش بر این بوده است که آموزش برنامه ریزی به شکل غیر جدی و همراه با سرگرمی جزو بهترین اشکال آموزش به شمار می رود. باوجود پژوهش مکرر درباره ی نتایج مثبت برنامه ریزی و خودتنظیمی هیچ روش یا ابزار مدونی برای آموزش نظام مند این مقوله پیش از این طراحی نشده است در این پژوهش نحوه آموزش اصول و مهارت های برنامه ریزی و خودتنظیمی در قالب آموزش غیر رسمی به نوجوان مورد بررسی قرار گرفت و راهکاری جامع و مناسب ویژگی های این گروه سنی طراحی شد و پس از ارزیابی توسط کاربران به اصلاح آن پرداخته شد و در نهایت طرح اصلاح شده ارائه گردید. نتایج ارزیابی ها حاکی از این است که این روش آموزشی علاوه بر سرگرم کننده بودن حاوی بار آموزشی لازم نیز بوده است و بازده این روش بالا می باشد و به این ترتیب فرض پژوهش تایید می شود.