اثبات همنوائی روح قرآن و نهج البلاغه، می تواند کاستی-هائی که در سلسله ی اسناد این کتاب وجود دارد، را برطرف کند. در این مقاله از دیدگاه متن شناختی و عرضه-ی متون این کتاب شریف به قرآن، سعی شده است تا همنوائی روح قرآن و نهج البلاغه ثابت شود. هدف از این بررسی آن است که روشن سازد، امام علی7 در بیانات و کلمات خود که در قالب نهج البلاغه در اختیار ماست به چه شکل هائی از آیات قرآن کریم استفاده کرده است. بدین منظور میراث حدیثی ایشان در قالب نهج البلاغه مورد مطالعه قرار گرفته، گونه های کاربرد آیات استخراج و سپس دسته بندی شده است. یافته های این پژوهش نشان می دهد که ایشان در قالب های مختلفی از آیات استفاده کرده اند که عبارتند از: تصریح ، تضمین، تلمیح، تفسیر، تعیین مصداق، همسانی مفهومی و گاهی در هیچ یک از این قالب ها نیست؛ اما نوع ترکیب کلمات به گونه ای است که در آیه ای کلمات با همین ترکیب در کنار هم قرار گرفته اند.