در این پژوهش به بررسی تاثیر موسیقی در طغیان میپردازیم. ژان کریستف شرحی است از نظریه پردازی یک موسیقی دان المانی به قلم یک نویسنده فرانسوی. نویسنده به دنبال الهامی بدیع در راستای همسویی با ملل مختلف می باشد. او عموم را با هدف اتحاد، به مطالعه ی هنر سایر کشورها فرا میخواند. در گام نخست،از یک سو به شورش کریستف جوان در مقابله با انحطاط هنری، حتی رویارویی با پرستش موسیقی دانان المانی پرداخته شده است. از سوی دیگر وی به پرستش هنر اصیل این مرز و بوم که بسیار درخشان است نیز توجه دارد. طغیان جهشی در راستای خلق فضایی جدید و الهامات هنری میباشد. غایت آمالش، نیل به مرگ عارفانه و هنر معنوی میباشد. برآنیم به بررسی سیر تکاملی والا،عوامل فطری و رحمت الهی به لحاظ عالم درونی نویسنده بپردازیم. و نیز به نحوه ی برقراری توازن میان عوامل سمفونیک و کلمات این اثر جاودانه اشاره کنیم. رولان به ما ثابت میکند که دقیقا مقارن با مرگ وتحول احوالات قهرمان مذکور، ژان کریستف اهنگین میشود و روحش ارام میگیرد. در نهایت با کریستف مقدس پیوند میخورد.

ادبیات مهاجرت در جهان جریان نوپایی است. با این وجود، نویسنگان بنامی در این ژانر می نویسند که از میان آنها می توان ماری ان دیای و گلی ترقی را نام برد. ان دیای نویسنده فرانسوی در رمان خود به اسم سه زن قدرتمند به بررسی مشکلات زنانی می پردازد که ناخواسته مجبور به ترک دیار خود هستند. در اثر گلی ترقی به نام سه خدمتکار، متوجه می شویم که برای نویسنده، مسئله مهاجرت و زن دغدغه همیشگی است. در این پژوهش به بررسی این دو اثر می پردازیم و مشاهده می کنیم که نگاه ترقی به عنوان یک نویسنده ایرانی در مقایسه با ان دیای از بسیاری جهات تفاوت دارد. ترقی که نوشته هایش ریشه در فرهنگ ایرانی دارد دغدغه رویارویی زن شرقی با جهان غرب ومدرن را دارد. قهرمانان او به دنبال تطبیق خود با محیط جدید و پیشرفت هستند در حالی که قهرمانان ان دیای در طول سفر خود همیشه به فکر خانواده خود هستند و نگاهی درون گرا دارند. سفر باعث می شود که این زنان با دیدی جدید به گذشته بنگرند و همچنین به آنها نیرویی می دهد تا مشکلاتی را که قبل از عزیمت خود داشته اند حل کنند.

وانینا وانینی و صندوق و شبح دو داستان کوتاه از استاندال هستند که تصویر خوبی از تحولات سیاسی اروپا در قرن نوزدهم میلادی ارایه می دهند و از خلال آنها می توان بازتاب شخصیتی سیاسیون و مردم عادی را به وضوح دید. میسیریلی مردی جوان است که به واسطه ی رشادت هایش، به ریاست کاربوناری (جنبش آزادی خواهی مردمی در قرن نوزدهم) ایتالیا دست می یابد. در وانینا وانینی، میهن پرستی در تقابل با عشق و میسیریلی در انتخاب بین آن دو بر سر دو راهی قرار می گیرد. ما با بررسی رویدادهای این دو داستان، قصد داریم چگونگی تجلی و پرورش «من» را دریابیم. سبک خاص نویسندگی استاندال موسوم به “beylisme” موجب تجلی شخصیت هایی در این دو اثر شده است که از خصلت خود محور بودن برخوردارند. آنها با اتکا به این خصلت، بی وقفه به دنبال خوشبختی هستند و از بکارگیری هر وسیله ای برای رسیدن به آن دریغ نمی کنند. عشق که در دیگر خواهی معنی پیدا می کند، برای قهرمانان مورد بررسی ما، وسیله ای برای رسیدن به خوشبختی شخصی است. به این معنی که قهرمان داستان با شناختی که از خود دارد، خوشبختی را در عشق ورزی به دیگری می بیند. اما در نهایت امر، آنچه که از اهمیت اساسی برخوردار است، خود شخص می باشد و نه معشوقه اش. لذت بردن از رویدادهای روزمره نیز از ویژگی های قهرمانان آثار استاندال می باشد. خود استاندال نیز که گرایش های سیاسی او به دفعات برایش مشکل ساز شده بود، با استفاده از ادبیات و خلق شخصیت های خود محور، فرصتی برای ابراز تمایلات درونی خود می یابد. به این ترتیب، می توان گفت که قهرمانان داستان جلوه ای از خود محوری نویسنده هستند.