به طور کلی، کودکان به لحاظ شرایط خاص جسمانی و روانی و عاطفی در معرض انواع سوء-استفاده ها و بزهدیدگی ها و بالتبع بزهکاری ها قرار دارند، اما برخی کودکان و نوجوانان صرف نظر از شرایط مذکور، به خاطر قرار گرفتن در موقعیت ها و اوضاع و احوال مخاطره آمیز بیش از پیش در معرض انواع آسیب های اجتماعی قرار دارند که از آن می توان تحت عنوان"کودکان و نوجوانان در معرض خطر"یا "کودکان آسیب پذیر" یاد کرد. ماده1173قانون مدنی ایران را می توان مصداقی از این گونه کودکان به حساب آورد. این کودکان به همان دلایلی که آن ها را در معرض انواع آسیب ها قرار می دهد، نیازمند حمایتهای مختلف در انواع ارکان سیاست جنایی هستند تا بدین طریق از این وضعیت مخاطره آمیز نجات پیدا کنند. پژوهش حاضر ضمن ارایه ی تعریف مختصری از برخی مفاهیم اساسی و بررسی مصادیق کودکان در معرض خطر و گستره ی حمایت از آنان، از طریق به کارگیری تدابیر قانونی موجود در قوانین و مقررات کنونی کشور ایران، نتیجه می گیرد که هنوز در سیاست جنایی ایران شاهد قوانین و مقررات نظام مند و یکپارجه در قالب یک عنوان ویژه مانند قانون "حمایت از کودکان و نوجوانان در معرض خطر" نیستیم و علاوه بر نواقصی که در حمایتهای سیاست جنایی تقنینی وجود دارد هنوز سه رکن دیگر سیاست جنایی (قضایی، مشارکتی و اجرایی) در این زمینه دارای کمبودها و مشکلاتی جهت حمایت از کودکان و نوجوانان در معرض آسیب هستند. از جمله در سیاست جنایی قضایی رویه واحدی در آراء دادگاهها جهت حمایت از اطفال دیده نمی شود. همین طور در سیاست جنایی اجرایی صرفا به کمک های مالی ناقص بسنده شده است. در سیاست جنایی مشارکتی نیز کمکها و حمایتها بصورت مدون و منسجم جود ندارد.