چکیده در حال حاضر، شبکه معابر درون شهرها سطوحی پیوسته و متناسب جهت حرکت وسایل نقلیه موتوری فراهم می سازند. استفاده کنندگان از این وسایل نقلیه، اغلب تمایل به حرکت با سرعت های بالا داشته و این امر در کنار عوامل دیگری مانند افزایش روزافزون مالکیت خودرو در شهرها، موجب کاهش ایمنی و تمایل شهروندان به پیاده روی می گردد. در حالت کلی، خصوصیات متفاوت شبکه معابر از جمله طول مسیرهای پیاده، تراکم و الگوی قرارگیری معابر و نقاط تداخل شبکه پیاده و سواره، باعث تفاوت در تعداد عبور عابرین از عرض خیابان، مدت زمان پیاده روی و محدودیت راه رفتن کودکان به نظارت و مراقبت دائمی والدین شان شده و در نهایت ایمنی عابرین پیاده را تحت تاثیر قرار می دهند. ساختار شبکه معابر موجود در شهرها، به مرور زمان و همراه با رشد و توسعه شهر و در تعامل با نیاز مردم به دسترسی به انواع کاربری ها شکل می گیرد. الگوهای ساختاری گوناگون شبکه معابر به عوامل متعددی نظیر ویژگی های جغرافیایی، فرهنگی و حتی تاریخی شهر بستگی داشته و عموماً در چهار دسته شعاعی با بافت حلقوی، شعاعی با بافت ستاره ای شطرنجی و خطی توصیف می-شوند. پرسشی که در این تحقیق مطرح می شود این است که چگونه ساختار شبکه معابر شهری بر ایمنی عابرین پیاده اثر گذار بوده و چه خصوصیاتی یک شبکه ارتباطی را برای تشویق پیاده روی مناسب می سازد؟ در این تحقیق انواع مختلف شبکه معابر در چهار گروه مذکور، از نظر ساختاری مورد تجزیه و تحلیل قرارگرفته و روش-های بهبود شبکه معابر پیاده به گونه ای هماهنگ با شبکه معابر وسایل نقلیه موتوری بررسی می گردد. نتایج بررسی ها نشان می دهند که با درنظر داشتن عواملی مانند گسستگی معابر پیاده، قابلیت دسترسی و وجود تقاطع های خطرناک، ساختار معابر ستاره ای از نظر ایمنی برای عابرین پیاده مناسب تر بوده و نیز اجرای تمهیدات ایمنی برای اصلاح شبکه معابر مطابق با نیازهای پیاده در آن مناسب تر می باشد. کلمات کلیدی: عابر پیاده، ساختار شبکه معابر، ایمنی، راه درون شهری