در این تحقیق با بررسی شاخصهای امکان سنجی دوچرخه سواری شامل شاخصهای دیویس، شاخص سازگاری دوچرخه و سطح سرویس دوچرخه و همچنین با توجه به جمعبندی روشها و مدلهای بکار رفته در ایران و سایر کشورهای جهان، مدلی مناسب با توجه به شرایط محیطی، پارامترهای ترافیکی، فرهنگی و منطقهای کشورمان در استفاده از دوچرخه، ارائه شده است. هدف از تعیین شبکه دوچرخه سواری، تعیین شبکه مسیرهای دوچرخه با توجه به شرایط هندسی معابر و شرایط محیطی موجود، به منظور افزایش مطلوبیت استفاده از مسیرهای طراحی شده است. طراحی بهینه مسیرها، ضمن کاهش هزینه های اجرایی به افزایش تعداد استفاده کنندگان از مسیرهای دوچرخه می انجامد. الگوی ارائه شده برای تعیین مسیرهای شبکه حمل و نقل دوچرخه را میتوان برای هر شهری که دارای اطلاعات مورد نیاز است اجرا کرده و در نتیجه شبکه پیشنهادی را پس از مشاهده ارزیابی نمود. تابع هدف مدل، کاهش هزینه ناشی از هزینه های اجرایی، کاهش زمان سفر، افزایش میزان مناسب بودن مسیر، شیب کم مسیر موجود در مسیر حمل و نقل دوچرخه می باشد. مدل ارائه شده در قالب یک نمونه واقعی برای منطقه 8 شهرداری تهران مورد ارزیابی قرار گرفته و شبکه حملونقل دوچرخهسواری برای منطقه 8 شهرداری تهران طراحی گردیده است. در طراحی مسیرهای شبکه دوچرخه سواری و ارزیابی آن مشاهده شد که مسیرهای انتخابی توسط مدل ارائه شده به پارامترهای هندسی و مشخصات ترافیکی معابر و کیفیت سایر مدهای حمل و نقل همگانی وابسته بوده و متأثر از مقادیر آنهاست.