عامل سن به عنوان متغیری که با ابعاد مختلف شخصیت انسان ارتباط دارد، می-تواند در یادگیری زبان دوم یا زبان خارجی نقش موثری داشته باشد. این موضوع همواره مورد بحث محققان و پژوهشگران بوده است، و این سوال مطرح بوده که در چه سنی و در چه زمانی آموزش زبان دوم و یا زبان خارجی وارد نظام آموزشی شود؟ و آیا این سن برای دختران و پسران متفاوت است؟ همچنین چه انتظاراتی می¬توان از زبان¬آموز، متناسب با سن و جنسیت وی داشت؟ از سوی دیگر این سوال مطرح است که آیا فرضیه "دوران بحرانی" در زبان اول، به نوعی در زبان دوم و یا زبان خارجی نیز مطرح است؟ در این بررسی،4 گروه آزمودنی فارسی زبان 30 نفره، شامل 2 گروه دختر و 2 گروه پسر که از هر گروه دختران و پسران ، یک گروه یادگیری زبان انگلیسی به عنوان یک زبان خارجی را پیش از سن بحرانی زبان اول (12 سالگی) و گروه دیگر زبان آموزی را پس از سن بحرانی زبان اول آغاز کرده¬اند به لحاظ پیشرفت زبانی مورد توجه قرار گرفته اند. در این پژوهش سعی شده است سایر متغیرهای مداخله¬گر از جمله هوش، استعداد، حافظه، نقش معلم و کیفیت تدریس، مواد درسی و ... تا حد امکان کنترل گردند. سطح زبانی آزمودنی ها ابتدا به وسیله "پرسشنامه مهارت و تجربه زبانی (leap_q)" سنجیده شد و سپس، به دلیل آنکه پرسشنامه ذکر شده، خود - ارزیابی میباشد، برای اطمینان از نتایج، آزمون¬های استاندارد زبانی نیز مورد استفاده قرار گرفت که تا حدود زیادی موید نتایج پرسشنامه خود – ارزیابی بود. نتایج حاکی از آن بود که سنین مختلف شروع یادگیری زبان خارجی در میزان دستیابی به موفقیت در هر یک از مهارتهای مختلف شنیداری، گفتاری، خواندن، نوشتاری و همچنین واژگان و دستور نقش بسیار موثر و متفاوتی دارد.