هدف اصلی پژوهش حاضر، بررسی رابطه بین سبک های تشخیصی و مدیریت مشارکتی مدیران در دانشگاه علوم پزشکی شیرای بود. این پژوهش به روش توصیفی- همبستگی صورت پذیرفته و تعداد 120 مدیر زن و مرد، به عنوان افراد جامعه انتخاب شدند. ابزارهای مورد استفاده، در این پژوهش شامل دو پرسشنامه سنجش سبکهای شخصیتی و پرسشنامه مشارکتی است. که پرسشنامه سبکهای شخصیتی بر اساس الگوی هرسیون و برامسون به تعیین پنج نوع سبک شخصیتی و تحلیل گرا، آرمان گرا، عملگرا، واقع گرا و ترکیبی و روابط این سبکها با مدیریت مشارکتی کارکنان می پردازد. روایی سازه آنها به ترتیب از روش اعتبار واگرا و صوری و پایایی آنها نیز از طریق آلفای کرانباخ به مقدار 83 برای پرسشنامه سبکهای شخصیت و 87 برای پرسشنامه مدیریت مشارکتی بدست آمد. یافته های بدست آمده از تحقیق نشان داد که از میان سبکهای شخصیتی پنج گانه، تنها سبک شخصیتی واقع گرا با مدیریت مشارکتی رابطه معناداری نداشته است اما بین سایر سبکهای شخصیتی (تحلیل گرا، آمانگرا، عملگرا، ترکیبی) با مدیریت مشارکتی رابطه مثبت معنی دار وجود داشته است، به طوریکه مدیران برخوردار از این سبکهای شخصیتی، از ابتکارات، خلاقیتها، توان علمی و فنی کارکنان و مشتریان خود در حل و فصل مسائل و مشکلات سازمان بهره می برند. همچنین نتایج بدست آمده از آزمون تی مستقل و آزمون تحلیل واریانس مبین عدم تأثیر جنسیت و سطح تحصیلات مدیران بر مدیریت مشارکتی آنها بود.