هدف از برنامه ریزی شبکه انتقال تعیین مسیر، مشخصات فنی و برنامه زمانی احداث خطوط جدید بر اساس پیش بینی رشد بار و افزایش تولید می باشد. ظهور تجدید ساختار و به تبع آن رقابت در صنعت برق، هر چند موجب افزایش بازدهی و سود رسانی بیشتر به مصرف کنندگان شده است، اما لزوم دسترسی آزاد به شبکه انتقال به عنوان پیش شرط اساسی رقابت سبب شده تا روش های برنامه ریزی بر مبنای کاهش تراکم خطوط انتقال و قابلیت اطمینان مصارف تغییرات اساسی ای را تجربه کنند. از دیگر سو نگرانی های زیست محیطی و افزایش قیمت سوخت های فسیلی در سالیان اخیر، افزایش سهم انرژی های نو، پاک و تجدیدپذیر و به خصوص انرژی بادی را در سبد تولید انرژی الکتریکی به دنبال داشته است. برنامه ریزی سیستم های انتقال انرژی در سیستم های قدرت جدید با حضور عدم قطعیت های ناشی از منابع بادی یکی از نکاتی بوده است که در سالیان اخیر مورد اقبال فراوانی قرار گرفته است و یکی از دلایل آن ارزان بودن این انرژی تجدید پذیر می باشد. به دلیل ماهیت متغیر انرژی تولیدی از مزارع بادی، عملکرد اقتصادی و مقوله قابلیت اطمینان در شبکه های قدرت در حضور نیروگاه های بادی به این تغییرات وابسته بوده و نیازمند توجه خاصی به عدم قطعیت های شبکه شامل عدم قطعیت در توان تولیدی نیروگاه های بادی و نیز عدم قطعیت در بار مصرفی شبکه می باشد. با توجه به ماهیت تصادفی باد، برای مدل کردن عدم قطعیت در توان تولیدی مزارع بادی از روش تخمین نقطه با تابع توزیع ویبول استفاده شده است. در این پایان نامه مدلی برای توسعه برنامه ریزی خطوط انتقال با لحاظ عدم قطعیت های انرژی بادی معرفی شده است که در مقایسه با روش های قبلی از انعطاف پذیری بالاتری برخوردار بوده و نهاد برنامه ریز می تواند حساسیت های ذینفع های بازار را با قراردادن وزن دهی مناسب مورد توجه قرار دهد. برنامه‏ی پیشنهادی با ارائه چند طرح که از بین طرح های توسعه ممکن که دارای حداقل هزینه می‏باشند، می‏تواند طرح هایی را معرفی کند که در مقابل تمامی سناریو‏های بار مورد نظر مقاوم باشند و در ادامه با تحلیل و بررسی قابلیت اطمینان، هزینه تراکم خط ها و هزینه بهره برداری شبکه در هر یک از طرح‏ها، طرح بهینه را انتخاب می¬کند.