امروزه با وجود تحولات قابل توجهی که در سطوح مختلف جهان روی داده است و با گسترده شدن نیازها، می توان ادعا کرد که آموزش های محیط خانواده و نیز آموزش های رسمی مدرسه، جوابگوی نیاز های رو به رشد افراد نیست. جنبش شهرهای آموزش دهنده که شهرهایی از کشورهای مختلف جهان با آن همسو شده اند، شیوه های آموزش نوینی را در پیش گرفته است که هدف آموزش را در حین فعالیت های روزانه شهروندان دنبال می کند. در این پژوهش، با بررسی مفاهیم اولیه، مبانی نظری و پیشینه تحقیقاتی و همچنین بررسی تجربیات جهانی برخی از شهرهای آموزش دهنده، مجموعه نکات کلیدی این شهرها استخراج شده و با جمع بندی آن ها مدل شهر آموزش دهنده تدوین شده است. در ادامه، بررسی امکانات و محدودیت های شهر بجنورد به عنوان نمونه موردی تحقیق، از طریق پرسشنامه، مصاحبه، مشاهده و بررسی اسناد کتابخانه ای صورت گرفته است. مجموعه این عوامل در ماتریس سوات، به صورت نقاط قوت، ضعف، فرصت و تهدید مشخص شده اند؛ و برای هر مولفه راهبردهای مربوط به آن ارائه گردیده است. در نهایت، راهبردها از طریق ماتریس کمی برنامه ریزی استراتژیک، اولویت بندی شده اند. یافته های پژوهش نشان می دهد که اگرچه امکان تحقق شهر آموزش دهنده در شهر بجنورد در کوتاه مدت امکان پذیر نیست، ولی با وجود برخی پتانسیل های این شهر، با فراهم آوردن بسترهای لازم و تحول در شیوه برگزاری و اجرای برنامه های آموزش دهنده، می توان انتظار تحقق این رویکرد را در شهر بجنورد داشت.