شوری یکی از محدودیت¬های کشت انگور در مناطق خشک و نیمه خشک به شمار می¬آید. در این مطالعه¬ی اکوفیزیولوژیکی، فاکتورهای فیزیولوژیکی دو ژنوتیپ انگور (صاحبی¬قرمز و دسترچین) رشد یافته در دو منطقه متفاوت از نظر شرایط اکولوژیکی و میزان شوری خاک، منطقه¬ی دول¬دیزج (نزدیک دریاچه¬ی ارومیه) و منطقه¬ی کوزه¬گران (دور از دریاچه¬ی ارومیه) بررسی گردید و پاسخ رشد این ژنوتیپ¬ها به سطوح مختلف شوری مطالعه شد. نتایج بررسی¬های میدانی نشان داد که میزان سدیم و کلر خاک، برگ و دمبرگ ژنوتیپ¬های مورد بررسی در طی ماه¬های مختلف رویشی در هر دو منطقه سیر صعودی داشت، اما بیشترین انباشتگی یون¬های سمی سدیم و کلر مربوط به منطقه دول¬دیزج بود. در طی ماه¬های مختلف رویشی محتوای پتاسیم در خاک، برگ و دمبرگ ژنوتیپ¬های هر دو منطقه سیر نزولی داشت و بیشترین انباشتگی این یون در ژنوتیپ¬های منطقه¬ی کوزه¬گران مشاهده شد.. نتایج نشان داد شوری موجب کاهش محتوای نسبی آب برگ، طول ریشه و اندام هوایی، سطح برگ، وزن تر و خشک اندام هوایی و ریشه شد. همچنین شوری باعث افزایش میزان یون¬های کلر و سدیم در ریشه و برگ دو ژنوتیپ انگور شد. در حالیکه میزان یون-های نیترات و پتاسیم کاهش یافت. میزان اسمولیت¬های سازگار در برگ و ریشه هر دو ژنوتیپ افزایش یافت. علاوه بر این با افزایش شوری محتوای آب نسبی، کلروفیل، فتوسنتز، تعرق و هدایت روزنه¬ای کاهش یافت. نتایج بدست آمده در این مطالعه به خصوص نتایج مربوط به تجمع یون¬ها نشان داد که هر دو ژنوتیپ مورد بررسی علائمی از حساسیت به شوری را نشان می¬دهند با این حال صاحبی در مقایسه با دسترچین توانایی تحمل بیشتری به شوری نشان داد