آسیب اسپرین مفصل مچ پا اغلب در حرکات رو به جلو، پرش- فرود یا مانورهای برشی اتفاق می¬افتد. در میان آسیب-های لیگامنتی مچ، اسپرین خارج مچ پا از شایع¬ترین انواع آن می¬باشد، که اینورژن بیش از حد مچ به خصوص زمانی که مچ در وضعیت پلانتار فلکشن است از علت¬های اصلی آن می¬باشد. هدف از این پژوهش مقایسه برخی از متغیرهای کینتیکی فوتبالیست¬های با و بدون آسیب¬دیدگی مزمن مچ پا در حرکات برشی و آزمون عملکردی پرش- فرود. 28 فوتبالیست شامل 14 فرد با بی¬ثباتی مزمن مچ پا (سن 22/2 ± 21/22 سال، قد 23/6 ± 43/177 سانتی¬متر، وزن 63/6 ± 61/67 کیلوگرم) و 14 فرد سالم (سن 34/1 ± 57/21 سال، قد 79/4±57/176 سانتی¬متر، وزن 96/6 ±05/65 کیلوگرم) در پژوهش شرکت کردند. افراد فعالیت پرش- فرود و همچنین آزمون حرکت برشی را انجام دادند. متغیرهای نیروی عکس¬العمل زمین، زمان رسیدن به پایداری، مرکز فشار و زمان رسیدن به اوج نیرو در پرش- فرود و حرکت برشی با استفاده از دستگاه فورس پلیت اندازه¬گیری شدند. برای تجزیه و تحلیل عملکرد گروه سالم با گروه بی¬ثباتی مچ پا از آزمون t مستقل استفاده شد. نتایج در سطح معناداری 05/0 ?p نشان داد که بین بازیکنان فوتبال با و بدون بی ثباتی مزمن مچ پا تنها در متغیر تی تی اس در جهت عمودی تفاوت معناداری وجود داشت و در سایر متغیرها تفاوت معناداری بین دو گروه وجود نداشت. بر این اساس به نظر می¬رسد که ممکن است تمرینات سخت و پر فشار و مداوم ورزش فوتبال باعث تقویت عضلات شده و می¬توانند نقش مهمی در نگهداری لیگامنت¬ها و ساختار مفاصلی داشته باشد. این موضوع می¬تواند در بی¬ثباتی مچ پا و ساختارهای مچ پا نقش داشته باشد و بازیکنانی که دچار بی¬ثباتی مزمن مچ هستند می¬توانند الگوهای مختلف حرکتی نظیر حرکات برشی را با تفاوت¬های اندک و محدود از افراد سالم انجام دهند.