با توجه به سرعت فزاینده ی رشد فناوری و تحول در عصر حاضر، کارآفرینی و آموزش آن اهمیت زیادی یافته است. یکی از اهداف عمده ی آموزش کارآفرینی، ایجاد قصد و نیت نقش کارآفرینانه در شروع فعالیت هاست. از این رو، این پژوهش به بررسی رابطه ی بین رویکردهای شناخته شده ی آموزش کارآفرینی و قصد کارآفرینانه در بین دانشجویان کارشناسی ارشد این رشته پرداخته است. در این تحقیق از روش توصیفی- تحلیلی برای مطالعه ی متغیرها استفاده شد و جامعه ی آماری نیز دانشجویان کارشناسی ارشد رشته ی کارآفرینی دانشگاه سیستان و بلوچستان بود که از آن ها نمونه گیری به عمل آمد. برای جمع آوری داده ها، از سه پرسش نامه متفاوت و نیز برای آزمون معناداری روابط بین متغیرها از آزمون همبستگی پیرسون استفاده گردید. یافته ها از یک سو حاکی از وجود رابطه ی مثبت و معنی¬دار بین سه رویکرد آموزش کارآفرینی (طرح کسب وکار، شبیه سازی تجربه، شخصیت کارآفرینانه) و وجود رابطه ی معنی دار و منفی یکی از رویکردها (مبتنی بر منابع) با قصد کارآفرینانه بود؛ اما از دیگر سو، رابطه ی معناداری بین چهار رویکرد مذکور آموزش کارآفرینی با ابعاد سه گانه ی قصد کارآفرینانه (نگرش شخصی، هنجار ذهنی و کنترل رفتار ادراک شده) از سوی دانشجویان وجود نداشت.