هدف از انجام این پژوهش مقایسه اثر 8 هفته تمرینات اصلاحی موضعی و جامع بر پاسچر سر به جلو بود. به این منظور 60 دانشجوی دختر که به طور همزمان به ناهنجاری های سر به جلو، شانه به جلو و کایفوز مبتلا بودند و داوطلبانه در این پژوهش شرکت کردند، به صورت هدف دار انتخاب و سپس به طور تصادفی به سه گروه موضعی (با میانگین سنی 97/1±10/22 سال، قد 54/5±70/159 سانتی متر و وزن 70/5±70/59 کیلوگرم)، جامع (با میانگین سنی 70/1±60/21 سال، قد 11/5±78/159 سانتی متر و وزن 6/4±04/59 و کنترل (با میانگین سنی 87/1±85/21 سال، قد 32/4±15/160 سانتی متر و وزن 76/5±42/58 کیلوگرم) تقسیم شدند. آزمودنی های به مدت 8 هفته برنامه تمرینات اصلاحی موضعی (تمریناتی که تنها به اصلاح ناهنجاری سر به جلو به صورت موضعی می پردازد) و جامع (تمریناتی که علاوه بر اصلاح ناهنجاری سر به جلو به اصلاح همزمان ناهنجاری های مرتبط با آن مانند شانه به جلو و کایفوز می پردازد) خود را انجام دادند. گروه کنترل درحالی که به انجام فعالیت های روزانه خود می پرداختند به توصیه های پاسچرال نیز عمل می کردند. زاویه سر و شانه به جلوی آزمودنی ها در یک جلسه قبل و بعد از انجام تمرینات اصلاحی با استفاده از تکنیک عکس برداری از نمای جانبی محاسبه شد. زاویه کایفوز آزمودنی ها نیز با استفاده از خط کش منعطف اندازه گیری شد (93/0=r). نتایج زاویه سر به جلو آزمودنی ها، به ترتیب در پیش و پس آزمون بر حسب درجه در گروه موضعی برابر با 54/1±92/48 و 23/1±52/44، در گروه جامع برابر با 60/1±64/49 و 21/1±13/39، و در گروه کنترل برابر با 80/1±73/49 و 94/1±53/49 نشان می دهد. یافته های پژوهش با استفاده از روش های آمار توصیفی و استنباطی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد میانگین زاویه سر به جلو آزمودنی ها پس از شرکت در برنامه تمرینات اصلاحی موضعی و جامع کاهش یافته است. همچنین نتایج بیانگر اثربخشی بیشتر تمرینات اصلاحی جامع نسبت به تمرینات اصلاحی موضعی بود، به طوری که در گروه جامع میزان کاهش زاویه سر به جلو آزمودنی ها 35/11-68/9 و این کاهش در گروه موضعی 66/4-13/4 بود. بنابراین با استناد به نتایج می توان این گونه بیان نمود که تمرینات اصلاحی جامع اثربخشی بیشتری نسبت به تمرینات اصلاحی موضعی دارد. بر اساس یافته ها به محققین و متخصصین پیشنهاد می شود به منظور کسب نتیجه موثرتر در برنامه تمرینی خود استفاده تمرینات اصلاحی جامع را جایگزین تمرینات اصلاحی موضعی کنند و به اصلاح همزمان ناهنجاری ها به عنوان یک روش نوین توجه نمایند.