مقدمه: در احیاء قلبی - ریوی هدف اصلی اولیه باز گرداندن گردش خون خودبخودی و جلوگیری از عوارض مغزی است که جهت افزایش شانس زنده ماندن فرد از روش ها و داروهای مختلف از جمله آمیودارون استفاده کرد. هدف: این مطالعه به منظور تعیین اثر آمیودارون و لیدوکائین در کاهش مرگ و میر بیماران تحت احیاء قلبی – ریوی انجام شده است . روش مطالعه : در این مطالعه از نوع مداخله ای بیماران از میان افراد تحت احیاء قلبی – ریوی که معیارهای ورود به مطالعه را داشتند و دارای ریتم vt , vf بدون پالس بودند انتخاب شدند تا حجم نمونه به 100 نفر رسید. بیماران به صورت تصادفی بر اساس تجویز دارو (لیدوکائین یا آمیودارون) در دو گروه مساوی هر کدام 50 نفر قرار گرفتند و میزان افزایش حیات بیماران در دو گروه سنجیده شد. یافته ها: در این مطالعه آمیودارون بیشتر از لیدوکائین باعث افزایش حیات بیماران گردید ولی از نظر آماری اختلاف معنی دار نبود (137/0 p = ) در آنهایی که بیماری زمینه ای قلبی ریوی داشتند آمیودارون بیشتر از لیدوکائین باعث افزایش حیات شد که از نظر آماری هم اختلاف معنی دار بود. (032/0p = ) نتیجه گیری: از مطالعه ما استنباط می شود که در بیمارانی که بیماری زمینه ای قلبی ریوی دارند و دچار ایست قلبی با ریتم vt/vf می شوند آمیودارون داروی موثری در کاهش مرگ و میر این بیماران می باشد.