مقوله بافت های فرسوده یکی از چالش های جامعه شهری می باشد که بی تردید بدون مشارکت اجتماعی مداخله در آنها امری محال است.برخی مهم ترین چالش مداخله در پهنه های فرسوده را مسائل اجتماعی ومهم ترین مسأله اجتماعی مداخله در پهنه های فرسوده را چگونگی جلب مشارکت مردمی دانسته اند.مشارکت خود ادبیات گسترده ای دارد و علیرغم پذیرش نسبی ، باید گفت که برنامه ریزان مدیران و طراحان همواره در جلب مشارکت مردمی موفق نیستند.اگر مشارکت مداخله همه ساکنان در حاکمیت محله باشد جامعه زنان نیمی از این ساکنان را تشکیل می دهند، اما در برنامه ریزی های مشارکتی کمتر مورد توجه قرار می گیرند. مهم این است که دانسته شود حضور جامعه زنان در مشارکت های مرتبط با بافتهای فرسوده تا چه میزان بر توفیق طرح ها موثر است.فرضیه مقاله حاضر نیز به اثر بخش تر بودن زنان محله نسبت به مردان در امر مشارکت در نوسازی وبهسازی تأکید دارد.برای تحقیق این فرضیه نمونه ای موردی انتخاب گردید تا از طریق پیمایش پرسشنامه ای و بازدید محلی این فرضیه به آزمون گذارده شود. محله هلال احمر تهران واقع در منطقه 11 شهرداری تهران بوده و دارای 2740 خانوار می باشد که حدود 51 در صد آن را مردان و49 در صد آن را زنان تشکیل داده اند. جامعه آماری 150 زن ومرد ساکن در محله می باشد که به صورت تصادفی انتخاب شدند.در این پژوهش ضمن گردآوری سوابق پژوهش از تکنیک مصاحبه با مدیران اجرایی واز روش پیمایشی وتکنیک پرسشنامه بهره برداری شده است. تحلیل فرضیه ها با کمک نرم افزار spssو excelمی باشد، که از دو آزمون "من-ویتنی" و"خی دو" استفاده گردیده است.نتایج حاصله در این مقاله نشان می دهد زنان محله افراد توانمندی در امر مشارکت و نوسازی محله می باشند اما برای مشارکت با زنان اصلاح دیدگاه مردان نسبت به توانایی زنان ضروری می باشد.